O czym myśli przeciętny człowiek siedzący przed telewizorem oglądając żałobę narodową? Rzecz jasna smuci się i wspomina zmarłych. Co robi ten sam człowiek dwa dni później? Bierze pilota w garść i przełącza na inny kanał. Ale na kolejnych stacjach wciąż to samo.
Słyszy przemówienia. Pierwszego dnia mówione z grymasem na twarzy, jakieś niepoukładane i emocjonalne. Często nie znaczące wiele, będące po prostu wyrazem emocji, które zgromadziły się na chwilę po ogromnej ludzkiej tragedii. Kilka dni później znów słyszy tych samych notabli mówiących piękne poematy ku pokrzepieniu serc, wyważone, wyuczone i wystudiowane. Wciąż do jego uszu dochodzą słowa: „patriota”, „tragedia”, „Polska”, „wielki człowiek”, „smutek”, „naród”, „kościół”, „pogrążeni w bólu”.
Odwoływane są wszystkie imprezy plenerowe, wycieczki szkolne, premiery i zawody sportowe. Cała Polska konsekwentnie chcąc czy nie chcąc uczestniczy w obchodach i uroczystościach. Komentatorzy telewizyjni wyćwiczyli już dawno smutny ton i nauczyli się używać podniosłych słów. Robią to machinalnie. Tydzień powagi i zadumy z każdym dniem staje się obrazem fałszywego smutku, pod którym kryje się irytacja bądź zwykłe ludzkie znudzenie. Choć wszyscy to dostrzegają nikt nie odważy się na zmianę tonu lub głos sprzeciwu. Pełne patosu czczenie zmarłych przemienia się powoli w farsę finansowaną za publiczne pieniądze, wypełnioną licytacją polityków kto głębiej przeżywał tragedię.
A gdy lada dzień festiwal żałoby i żenady zostanie oficjalnie uznany za zamknięty, naród z długo oczekiwaną ulgą jak gdyby nigdy nic wróci do życia codziennego szybko zapominając minione zdarzenia. Sentymentów nie będzie.
