W chwilach tragedii cywilizowani ludzie czują naturalną więź z poszkodowanymi i mają większą ochotę sięgnięcia do sakiewek i sypnięcia złotem. Caritasy, PCK i ludzie z dobrym sercem robią wszystko, co w ich mocy aby nieść pomoc i nadzieję ofiarom kataklizmów i wypadków. Dobroczynność udziela Się także i władzy. Od tej należy jednak bezwzględnie wymagać wyłącznie podstawowej interwencji kryzysowej a nie odszkodowań i rozdawnictwa zapomóg dla potrzebujących.
Robert Gwiazdowski twierdzi, że „Cimoszewicz w tym miał rację – nie ubezpieczyli się sami sobie są winni”. I faktycznie nie można bezmyślnie dawać pieniędzy za brak rozsądku, równocześnie karając tych, którzy zadbali o swoją przyszłość i wykupili stosowną polisę. Tym bardziej, że publiczna zrzutka dotyczy tylko powodzian, jeśli na kogoś z nas spadłoby inne nieszczęście – np. w postaci piorunu trafiającego nasz dom i zamieniającego go w krzew gorejący, to o groszu ze wspólnej kasy moglibyśmy zapomnieć. W obliczu tragedii jednostki, tak nieistotnej z punktu widzenia kampanii wyborczej, władza szybciutko odwróciłaby się pokazując gdzie ma problemy szeregowych obywateli. A tymczasem Tusk & Komorowski już otwierają skarbiec myśląc o przekazaniu naszych pieniędzy tym, którzy budowali domy w miejscach zagrożonych powodzią, ubezpieczeń nie kupili, prognoz nie oglądali.
Pomoc dostaną te gminy, które zostały objęte potopem i zostały zmieszane z błotem, czyli głównie te, które nie zabezpieczyły się przed powodzią. Tymczasem gminy, które z własnego skromnego budżetu wysupłały ogromne sumy, aby profilaktycznie chronić się przed zagrożeniem jakie mogłaby przynieść powódź nie dostaną złamanego szeląga. Wszak je klęska ominęła.
Czy pomoc powodzianom należy nazwać wspólną zrzutką na tych których dotknęło nieprzewidywane nieszczęście czy może obowiązkowym oddawaniem pieniędzy i wspieraniem głupoty, chciwości i nie-przedsiębiorczości?
