Nigdy nie lubiłem Żakowskiego jako publicysty. Powodów ku temu było kilka, z których dwa najważniejsze związane były z jednej strony z jego radykalną lewicowością, a z drugiej z agresywnością jego tekstów i wypowiedzi. Uszczypliwymi metaforami i argumentami ad personam Jacek Żakowski zręcznie maskuje merytoryczną nędzę swoich felietonów. W najnowszej „Polityce” możemy przeczytać jego polemikę z Robertem Gwiazdowskim „Liberalizm w wersji demo”. I najśmieszniejsze jest to, że w tekście, w którym chce besztać Gwiazdowskiego niczym profesor studenta myli się absolutnie we wszystkim!
Tekst rozpoczyna się przypomnieniem, że liberalizm jest wyłącznie ideologią („sztywną religią”) a nie intelektualną tradycją. Takie stwierdzenie oczywiście prawdą nie jest. Prawdą jest natomiast co innego - fakt, że Żakowski jako dziennikarz od lat stosuje typowy zabieg pijarowski, co rusz powtarzając, że liberalizm to ideologia/populizm/fanatyzm/religia (niepotrzebne skreślić). Dalej pan Żakowski pisze, iż do publicznej świadomości doszedł tylko jeden liberalizm – ten w czysto ekonomiczno-populistycznej postaci czyli myśl wolnorynkowa dla plebsu. W ten sposób liberalizm odrzucił „racjonalne” (min. antykorporacyjne) korzenie swego założyciela Adama Smitha. Dwa błędy. Po pierwsze liberalizm na świecie jest kojarzony dokładnie z czymś innym niż to o czym pisze Żakowski – ortodoksją i domeną liberalizmu europejskiego jest wolność obyczajowa, a myśl wolnorynkową to oni mają w… Druga kwestia - Adam Smith opisywał człowieka działającego w gospodarce jako racjonalnego egoistycznego robota, dziś wiemy, że się mylił. Nie wszyscy niestety.
Dalej Żakowski idzie tym tropem – o ile początkowo liberalizm rzucał wyzwanie konserwatyzmowi, w latach 70 wrócił jako zły korporacyjny neoliberalizm, jako ideologia konserwatywna. Myśl ideowca Miltona Friedmana została złowieszczo przejęta i zagarnięta przez zapyziały amerykański wolnorynkowy prowincjonalizm. Liberałowie pokroju Reagana sprzymierzyli się z kościołem i przemysłem zbrojeniowym, a z friedmanizmu zostało tyle tylko, że należy ciąć podatki. Dziwna sprawa, ale Friedman, który jest przedstawiany przez Żakowskiego za wzór cnotliwego liberała, nie dość, że dawał odczyty na uczelniach w Chile za rządów plugawego neoliberalnego konserwatysty Pinocheta to jeszcze był typowym twardogłowym wolnorynkowcem.
Dla Żakowskiego neoliberalizm w Polsce wrócił pod postacią Balcerowicza oraz … koalicji PiS-Samoobrona-LPR. Dowiadujemy się, że po kryzysie liberalno-konserwatywnego populizmu wraca stary liberalizm jako żywy prąd myślowy a z nim idee „wolnościowe”: prawa człowieka, nieufność wobec korporacji, czy troska o racjonalność państwa, ale niesione na sztandarach partii lewicowych. Liberałowie wracają do swoich wolnościowych idei. Otóż nie! Jak stary wig czy dziewiętnastowieczny liberał mógłby sobie wyobrazić ogrom socjału, którym obrósł jak trujący bluszcz współczesne społeczeństwa, skoro w jego czasach państwa dysponowały jedynie kilkoma-kilkunastoma proc. PKB i nawet o powszechnych ubezpieczeniach nie było mowy? Gdyby dziś liberał krytykował korporacje, byłoby to niedorzeczne – jego ideowy ojciec Smith oceniał negatywnie zmowy cenowe oraz nie istniejące już cechy. To nie to samo. Ale zdaniem Żakowskiego to właśnie korporacje, a nie złe regulacje prawne i polityka inflacyjna rządów odpowiada za dobiegający kryzys finansowy. I nawet politologiczny termin „wolnościowiec” Żakowski rozumie po swojemu. Dla niego to synonim liberalnego socjaldemokraty, podczas gdy dla reszty świata to klasyczny wolnorynkowy liberał lub antyrządowy libertarianin.
Panie Żakowski i po co się pan pchasz do dyskusji na temat czegoś o czym pan pojęcia nie masz?
