A gdyby tak pewnego dnia, przy rodzinnym obiedzie zrobić coming out i przyznać się, że jest się copywriterem? Jesteście ciekawi, jak wyglądałaby taka rozmowa?
Mamo, tato, muszę wam coś powiedzieć…
Żenisz się? Znam ją? A kiedy ślub? Bo w przyszłą sobotę nie mogę, bo mam dentystę.
Nie, to nie chodzi o kobietę.
Wiedziałem! Nosz kurrr…!
O faceta też nie.
Uff…
Jestem… copywriterem.
Aha. Dolać ci zupy?
Fajnie, że się cieszycie.
A co robisz konkretnie?
Piszę.
Ale dziecko drogie, przecież z tego nie da się wyżyć.
E, no nie jest tak źle. Mam na przykład takiego klienta ze sklerozą, który po trzy razy wysyła mi ten sam przelew.
No a poza tym?
Wstaję koło jedenastej. Włączam laptopa. Sprawdzam konto bankowe.
I co dalej?
Potem sprawdzam pocztę. Odpisuję na maile. Piszę trzy-cztery artykuły, ze dwa scenariusze spotów reklamowych, na koniec wymyślam jakieś nazwy i hasła, tak dla sportu.
I godzinę później idę na obiad. Do restauracji.
Nie przemęczasz się za bardzo?
Staram się dbać o siebie. Dlatego o czternastej kończę pracę. Muszę wypocząć, bo wieczorami chadzam na wernisaże, do teatru, kina, opery, filharmonii. Lekko nie jest.
Coś mi tu śmierdzi…
Można się przyzwyczaić.
Wiesz, że nie chodzi mi o zupę serową.
No dobrze, powiem prawdę: owijam gówna w błyszczące papierki.
Czyli robisz w fabryce słodyczy? Trzeba było tak od razu.
Nie zrozumieliście mnie. Lukruję rzeczywistość. Pudruję słowami rzeczy, na które normalnie nie zwrócilibyście uwagi. Mydlę ludziom oczy. Wciskam kit we wszystkie otwory.
No to w końcu robisz na produkcji czy jesteś szklarzem, bo już sama nie wiem?
Słuchacie mnie w ogóle? Piszę. Słowa, zdania, akapity.
Rób jak uważasz. My się nie będziemy wtrącać. Byleś nie krzywdził innych ludzi. Chcesz teraz drugie, czy odgrzać ci potem?
Dobra, nie było tematu.
Miło, że wpadłeś. Wiesz, tam do tego domu po Ryśku wprowadziła się nowa lokatorka. Wyobraź sobie – samotna. Zagadałam kiedyś do niej o tobie…
Mamo…
