Wszystko zaczęło się od tego artykułu: http://wroclaw.gazeta.pl/wroclaw/1,35751,9022221.html. Andrzej Dybczyński, Zastępca Dyrektora Instytutu Politologii Uniwersytetu Wrocławskiego, z którym miałem również przyjemność mieć zajęcia, nie zostawia suchej nitki na władzach uniwersytetu. Od razu słychać głosy studentów wychwalających pod niebiosa Dybczyńskiego, którzy chyba nie zdają sobie do końca sprawy z tego, że ewentualna zmiana status quo uderzy również w nich. Kto wie, czy nie najmocniej.
Kilka słów napisałem już o tym kilka miesięcy temu (http://mateusz.salon24.pl/245199,wycieczka-po-uniwersytecie), Otóż studenci może i są na samym dole feudalnej drabiny uniwersytetu, ale korzystają z wielu profitów, które ta pozycja daje. Za cenę tego, że konsultacje nie służą rozwiewaniu wątpliwości a jedynie zaliczaniu nieobecności, czy za to, że z powodu takiego, a nie innego programu zajęć nie możemy rozmawiać o tym, co nas interesuje, otrzymują sporo przywilejów.
Ile razy dostawaliśmy zaliczenie na piękne oczy? Zaliczaliśmy egzamin za obecność? Ubłagaliśmy prowadzącego o wpis? Ściągaliśmy na kolokwium? Poprawialiśmy pracę pisemną 3 razy? Ilu z nas płaci uniwersytetowi łapówki nazywane "warunkami" czy "awansami", żeby przesunąć ostateczny termin egzaminu na kolejny rok? Ilu dostało pytania przed obroną pracy magisterskiej czy licencjackiej?
Wolność ma swoją cenę. Teraz, choć na uczelni jesteśmy właściwie nikim, czuwa nad nami dziekanat ze swoja biurokratyczną strukturą, dzięki której wcale nie jest tak łatwo ze studiów wylecieć. Zmiana może uczynić nas podmiotem, ale to będzie wiązało się z odpowiedzialnością.
Nie tylko administracja i wykładowcy, ale również studenci powinni zronbić rachunek sumienia i zastanowić się, czy na pewno wszyscy chą tej zmiany. Mniemam, że dla żaków będzie ona bardziej bolesna, niż dla tych, których oskarżał dr Andrzej Dybczyński.
