Uczymy się chodzić, mówić, czytać. Gdy już to wszystko opanujemy mamy kilkanaście lat w miarę dobrego życia. Jesteśmy młodzi, zdrowi, nic nas nie boli. I mamy złudną nadzieję, że tak będzie już zawsze. Tracimy więc nasz najlepszy czas na jakieś mało zrozumiałe i istotne spory. Przy okazji zdobywamy przyjaciół, czasami pieniądze, a czasami wiedzę. Niektórzy zdobywają nawet te wszystkie rzeczy na raz.
Kiedyś się jednak budzimy: młodość przeminęła. Zdrowie też A przyjaciół i znajomych nam ubywa. W końcu zostajemy sami jak ten palec na tym najpiękniejszym ze światów. Marzenia też się nam zmieniają. Zamiast super luksusowego samochodu chcemy przespać spokojnie chociaż jedną noc. Pieniądze? Mogą się przydać. Lepiej je mieć niż nie mieć. Ale jest i zła wiadomość. Nie zabierzemy ich z sobą. Jeśli zachorujemy to dobre czasy się skrócą. Są też i tacy, którzy nie mają ich wcale.
Gump porównał życie do pudełka czekoladek. Mi jednak podoba się inne. Życie jest jak szachy. Po skończonej grze wszystkie figury lądują w jednym pudełku. Obojętnie czy jest to król czy zwykły pionek.
