Mieszkałem na wsi i nie chodziłem jeszcze do szkoły. A przedszkola tam nie było. Pojechałem z mamą na zakupy do miasta. Właściwie do miasteczka. Trudno mi było pojąć, że są na świecie takie miejsca gdzie wszyscy ludzie nawzajem się nie znają.
Mama kupiła mi nowe spodnie. Chociaż starym, moim zdaniem, niczego nie brakowało. Ale mama się uparła. Będą chociażby do kościoła. Więc się zgodziłem. I już niedługo poszedłem w nich faktycznie do kościoła.
Była niedziela. Msza w kościele już trwała. Więc się nieco na nią śpieszyłem. Przebiegając przez ulicę się wywaliłem. I to tak niefortunnie, że zrobiłem dziury na wysokości kolan. W nowych spodniach. Niedobrze. Co robić? Ale niedaleko była stodoła, a w niej snopki słomy. Przewiązane sznurkiem. Wziąłem, więc, ten sznurek i zawiązałem nim dziury w spodniach. Po prostu zebrałem materiał znajdujący się wokół dziur rękoma do kupy i zawiązałem tym sznurkiem. Teraz myślę, że wyglądało to niezbyt estetycznie. Wtedy nie wiedziałem.
Wkroczyłem do kościoła dumny z tego, że tak dobrze sobie poradziłem. I w nowych spodniach. Co prawda były one nieco uszkodzone, ale co tam! Dzióry przecież załatałem. Sznurkiem od snopowiązałki. W kościele była cisza. Ale jak tam wszedłem zapanowała jeszcze większa. Nie wiem jak to możliwe. A mama powiedziała, że nigdy w życiu tak się nie wstydziła. No, już nic z tego nie rozumiałem. I tak to została na długi czas zabita we mnie samodzielna inicjatywa.
W kolejną niedzielę dostałem pieniądze na tacę. Ale postanowiłem ich bronić. Gdy przyszła osoba z tacą, popatrzyłem jej głęboko w oczy. I z determinacją: "prędzej zginę niż co kolwiek Ci dam". A mama znowu miała pretensje:
- Dlaczego ich nie dałeś?!
A ja radośnie:
- Udało się!
