Biegówki

Spadł śnieg... Nie, nie dzisiaj. Dzisiaj nie ma już po nim nawet śladu... Dwa i pół tygodnia temu, akurat była niedziela. Miał padać całą noc a na poniedziałek zapowiadali ładną pogodę. Szybka decyzja - olewam wykład, idę na biegówki!

Rano zbyt wesoło nie jest - pochmurno i jedynka na plusie. Mimo to ryzykuję. O 9 wychodzę z domu, 100 metrów od bloku przypinam narty. Po ubitej parkowej alejce jedzie się wyśmienicie. Szybko stwierdzam, że zdecydowanie za grubo się ubrałem. Biegówki męczą, ciało się grzeje i przy tej temperaturze sam windstopper w zupełności wystarcza. Ludzi w parku zero, więc nikt się nie dziwi. Przelatuję szybko przez park i kieruję się na ścieżkę wzdłuż torów kolejowych.

Początkowo jadę w śladzie rowerzysty, potem śnieg jest już zupełnie dziewiczy, podziurawiony gdzieniegdzie tylko tropami sarny. Byłoby to fajne gdyby się tak nie lepił - co kilkadziesiąt metrów muszę otrzepywać nartę ze śnieżnego czopa - ciepło śmigających co chwila pociągów plus promienie słoneczka, które w międzyczasie wyszło zamieniło śnieg w lepiąca masę.

W końcu docieram do cywilizacji - we wsi Dziarnowo piję herbatkę i kupuję świeczkę do przesmarowania nart (której nie zabrałem z domu). Droga po betonowych blokach (mimo śniegu czuć co chwilę uskoki) wprowadza mnie na mostek nad zamarzniętą Notecią. Przy zjeździe usiłuję hamować i skręcać jednocześnie - kończy się to upadkiem na cztery litery. Narty biegowe mają to do siebie, że bardzo trudno je przekonać by robiły to, co chcę...


Teraz ubita droga prowadzi mnie wzdłuż rzeki by skręcić na polną drogę do Piotrkowic. Tu ładna pogoda się kończy - po zrobieniu kilku zdjęć Słońce się chowa i dopada mnie mgła - tak gęsta, że przegapiam zjazd nad jezioro. Chwila odpoczynku i ruszam dalej - kolejną polną drogą. Tu zaskoczenie - co chwila wyprzedzają mnie samochody ze zdziwionymi ludźmi w środku.