Jestem otoczona zwolennikami jowialnego pana z wąsami. W moim środowisku
nie wypada stawiać inaczej, tylko na „mniejsze zło”, albo – jeszcze
lepiej - na „inteligencję”. Właściciel wąsów niewiele
ma, jak dla mnie, wspólnego z inteligencją pojętą jako grupa społeczna
o potencjale intelektualnym nieco ponad przeciętną. To facet spełniony
– bo ma pięcioro dzieci prztykniętych z własną żoną, wyluzowany - bo
nie targają nim stresy związane z patriotyzmem (nie widzi potrzeby, wszak jesteśmy
w jednej Europie) i cyniczny – bo to najskuteczniejsza broń liberałów.
Mój kandydat jest o wiele bardziej przejrzysty i prosty – chociaż z
prostotą „Gajowego” zdecydowanie przegrywa. Mój kandydat ma program, który jest
ogólnie znany i system wartości, z którym mogę się utożsamić. Jego
wadą jest tylko to, że brakuje mu paru cm do wzrostu Tuska – nie wiem,
może dwóch, bo Tusk jest także niezbyt wysoki – i że jest
bliźniakiem, który stracił brata.
Powinien jeszcze więcej pokory okazywać, bo jak ci przywalą w jeden
policzek, to szybko nadstaw drugi, by nie zasłużyć na miano pyszałka.
