Czy da się studiować istotę patologii społecznej? Podejmuję próbę. Sitwa ma swoje korzenie jeszcze chyba w narodzie politycznym. Prywata traktowana jako przymiot, dyktowała miejsce Rzeczpospolitej na firmamencie dziejów. Grzmieli wielcy tamtego Świta, ale raz zaszczepiona sitwa stała się chorobą nieuleczalną. Przeniosła się także na niższe szczeble władzy i zagnieździła się w tym najważniejszym dla demokracji lokalnej – samorządzie.
Wiele razy zastanawiałem się, czy mentalność samorządowca można zmienić narzędziami innymi niż młot i łopata. W odpowiedzi słyszałem, że zatrudnić znajomego warto, bo to czynnik konserwujący sitwę, a jednocześnie okaz patriotyzmu. Zgniły kompromis w tym przypadku pojawia się tu już na etapie negocjacji umowy społecznej. Beneficjentów tej umowy jest niewielu, działających krytyków nie ma w ogóle, zaś tych którym się to niepodobna – na pęczki. Szemramy, że sitwa to, że sitwa tamto, że marnotrawienie publicznego potencjału, prywatyzacja samorządu, konsolidacja zaufanych…
Słyszałem, że w niektórych gminach wystarczy 150 butelek, żeby zasiąść na miejscu Radnego. Program wyborczy prosty: załatwimy co się da….wymogów nie ma, nawet gdyby nie miał studiów, nauczy się. A że krytykować będą, po to są. Wygrywa tu szczególna przywara, a mianowicie krótkowzroczność. Z domu wyniesiona służba instrumentalnym celom i partykularnym interesom. Prywatyzacja naszej przyszłości, spoczywa tu najczęściej w rękach ludzi, którzy nie mają pojęcia o wadze tejże przyszłości.
Sitwa staje się pojęciem normalizowanym, wchodzi w kanon działania, staje się konwenansem w rozwoju polityki. Wszelkie próby osłabiania strukturalnie potężnej sitwy są cichym wołaniem na pustyni. Nie wolno, się nam, społeczeństwu na zjawisko sitwy uodparniać. Nie wolno wiedzy o jej działaniu przekazywać z pokolenia na pokolenie. Trzeba zmian. Oddolnych i przemyślanych.
Nawołuję pokolenie młodych i wzburzonych o walkę, żeby sitwa była modna tylko przez ten, ostatni sezon.
