Całe szczęście, że oglądanie wiadomości, słuchanie newsów i śledzenie przesuwającego się czerwonego paska na dole ekranu telewizora nie jest tym, co pasjonuje dzisiejszą młodzież. Powtarzam, Bogu dzięki, że tak jest. Gdyby, bowiem informacje, jakimi bombardują nas media docierały w szerszym zakresie do młodego pokolenia to większość mogłaby dojść do bardzo katastroficznej wizji swojego kraju. Okazałoby się, że ktoś żyjący w miarę zdrowej i normalnej rodzinie jest wielkim szczęściarzem jakby wygrał parę milionów w totolotka.
No, bo jak ma się poczuć ktoś żyjący poprzez ściany i sufity w sąsiedztwie ojców pedofilii i kazirodców, matek magazynujących martwe płody w szufladach, lodówkach i beczkach. Większość mijanych na schodach dzieci to ofiary przemocy, gwałtów i molestowania zakażone wenerycznymi chorobami. Strach wyjść z domu nawet do kościoła, gdyż w każdej parafii czai się w najlepszym wypadku ksiądz złodziej, a w najgorszym erotoman, pedofil, gwałciciel bądź homoseksualista. Nawet wyprawa do urzędu pracy może zakończyć się podstępnym gwałtem, a podjęcie pracy jest równoznaczne z mobbingiem i molestowaniem seksualnym jednocześnie.
Jedynym ratunkiem jest wyjście z domu i spojrzenie na rzeczywistość taką, jaką ona jest.
W tramwajach, autobusach wędrują z pracy i do pracy normalni ojcowie i matki. W pubach i kawiarniach przesiaduje mnóstwo wesołej normalnej młodzieży. W szkolnych salach i aulach wyższych uczelni uczy się tysiące zupełnie normalnych młodych ludzi.
Nad tym wszystkim krążą krwiożercze medialne sepy, marabuty i ścierwojady, które na każdy zapach padliny rzucają się z zapałem, a smród, który tak uwielbiają roznoszą po naszych domach.
Od czasu do czasu zamknijmy telewizor i otwórzmy okno. Właśnie za tym oknem jest prawdziwe życie.
