W Kurierze Warszawskim było ogłoszenie - mówi Hipek do Bieńka w słynnym szmoncesie "Sęk", który nadal rozśmiesza mnie do łez. W warszawskiej Gazecie (11-17 sytcznia 2013 r.) natomiast ukazał się artykuł, po przeczytaniu którego nie było mi wcale do śmiechu. Pani red. Joanna Chmielowska, cytując znanych i szanowanych profesorów, z uporem godnym większej sprawy wdrażających dziennikarskie standardy w PRL-u, tak podsumowuje złote myśli komunistycznych autorytetów publicystyki politycznej:
„Tak więc media nie mają służyć społeczeństwu i kontrolować władzy, ale mają być w stosunku do niej najzwyczajniej służalcze. Widać więc, jak głęboko tkwimy dalej w tym samym systemie – no może trochę innym – komunizmie z ludzką twarzą, o który walczył cale swoje dorosłe życie Adam Michnik. Wyłuszczył mi to podczas naszej rozmowy wiosną 1981 roku, a jej główne tezy zachowały się w mojej teczce w IPN.”
Mniejsza o poglądy pana red. Michnika; są one powszechnie znane i nie powinny nikogo zaskakiwać. Ciekawie brzmi natomiast druga część ostatniego zdania cytowanego fragmentu. Jaką drogą informacja o rozmowie dwojga opozycjonistów, zawierająca główne tezy debaty, trafiła do akt SB, a stamtąd do teczki pani red. Chmielowskiej w IPN. Publicystka Warszawskiej Gazety nic nie wspomina o osobach trzecich, uczestniczących w rozmowie, a zatem najbardziej prawdopodobną hipotezą, wyjaśniającą drogę treści rozmowy do akt SB, mogłoby być zainstalowanie podsłuchu w lokalu, w którym się ona odbywała. Niewykluczone też, że któraś ze stron podzieliła się z kimś trzecim swoimi wrażeniami ze spotkania, a ten bezpośrednio, bądź poprzez przekazanie tej informacji osobie czwartej, przyczynił się do zapisania stosownego rekordu w bazie komunistycznej bezpieki.
A jakie mogą być inne warianty drogi informacji o przywołanej rozmowie do teczki pani red. Chmielowskiej w IPN?
