Okazuje się, że zmusiliśmy do milczenia Katarynę, najsłynniejszą polską blogerkę polityczną - pisze Cezary Michalski z Dziennika.
Już za kilkanaście dni będziemy obchodzić rocznicę pierwszych, częściowo wolnych wyborów. Dwadzieścia lat temu, jako pierwszy kraj naszego regionu, rozpoczęliśmy demontaż systemu, który opierał się na kłamstwie, a trwał, między innymi, dzięki eliminacji wolności słowa.
I właśnie teraz, na kilkanaście dni przed tą rocznicą, czytam w jednym z największych dzienników wydawanych w wolnym kraju - zmusiliśmy do milczenia blogerkę.
Nie wiem, kto ma rację w batalii Kataryny z rodziną Czumów i w pełni zgadzam się z Cezarym Michalskim, że korzystając z anonimowości internauci - w tym blogerzy - często przekraczają granice dobrego smaku. Niekiedy również po prostu mijają się z prawdą, lub formułują zarzuty nie opierając się na dowodach. Nie jest usprawiedliwieniem fakt, że równie często czynią to politycy oraz tzw. mainstreamowi dziennikarze - nie wątpię, iż zdarzało się to również w Dzienniku.
Ale w momencie, w którym Dziennik cieszy się, że udało mu się osaczyć jednego z blogerów i zmusić go do milczenia, ta prywatna gazeta przejmuje rolę, którą niegdyś pełnił Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. To obrzydliwe, tym bardziej, że dziennikarze Dziennika dorabiają do tego jakąś niesłychanie wzniosłą ideologię.
Dziwne, że ich szlachetne zamiary powodują taki grymas niesmaku na wielu twarzach.
Cui bono, panie redaktorze Michalski, kto ma skorzystać na tym, że poznamy tożsamość Kataryny? Po co nam ta wiedza? Nie słyszałem, by ktoś się jej domagał, z wyjątkiem obrażonych polityków lub niektórych dziennikarzy, wściekłych, że ich teksty nie wywołują takiego odźwięku i tylu komentarzy. Dlaczego nagle Dziennikowi zaczęła przeszkadzać anonimowość, będąca , owszem, tarczą dla trolli internetowych, ale jednocześnie, mimo wszystko, fundamentem wolności słowa w Internecie?
