Prezydent Lech Kaczyński spotkał się dzisiaj ze środowiskiem naukowym Uniwersytetu Śląskiego. Jego wystąpienie skupiało się na kryzysie finansowym w Polsce, jednak tego nie będę komentował - nie jestem tutaj kompetentny, a na pewno nie byłbym oryginalny.
Chciałbym natomiast pozytywnie ocenić dwie wypowiedzi prezydenta dotyczące polskiej polityki zagranicznej.
Po pierwsze, Lech Kaczyński krótko, ale dość trafnie, ocenił sytuację polityczną na Ukrainie, dostrzegając to, co w mediach praktycznie nie istnieje. Zajęci naszymi własnymi kłopotami nie dostrzegamy, iż kryzys u naszego wschodniego sąsiada trwa już od dawna i osiągnął naprawdę niepokojące rozmiary. Złotówka w porównaniu z hrywną jest nadal niezwykle stabilną walutą, a ceny bardzo dynamicznie rosną. Skutkom załamania gospodarki nie są w stanie zaradzić kompletnie skłóceni ukraińscy politycy, których relacje, jak słusznie zauważył prezydent, są znacznie trudniejsze, niż między ich polskimi odpowiednikami.
Czy powinno nas to obchodzić? Jak najbardziej - słaba Ukraina bardzo łatwo może wrócić w bezpośrednią orbitę wpływów Rosji, która, póki co, może jeszcze wspierać finansowo sąsiednie republiki, tak jak to ma miejsce w Azji Środkowej. W zamian - zgodnie z dotychczasową rosyjską praktyką - za kontrolę nad systemami przesyłu gazu i ropy oraz uzgadnianie niektórych decyzji politycznych.
Po drugie, głowa państwa wyłożyła explicite, iż dla polskiej "wymiany politycznej" istotniejsza jest Unia Europejska, niż Stany Zjednoczone. Może się to wydać oczywiste, jednak w czasach, gdy szefem rządu był Jarosław Kaczyński, podobnie zdecydowane stwierdzenia padały znacznie rzadziej i z zasady na dużo niższym szczeblu.
Jak obiecałem w tytule notki - było pozytywnie. I zawsze będzie pozytywnie, gdy będzie warto i nie będę wtedy "klakierem PiS-u", tak jak nie jestem jego "tropicielem" (jak był łaskaw nazwać mnie jeden z komentatorów), gdy krytykuję prezydenta i jego brata.
