Czy wysunięcie kandydatury Włodzimierza Cimoszewicza na sekretarza generalnego Rady Europy ma związek z walką Radka Sikorskiego o szefostwo NATO?
Oby nie. Gdyby taki związek istniał, oznaczałoby to, iż Polska otrzymuje swoistą nagrodę pocieszenia za to, iż odpadła w wyścigu o stanowisko dla naszego ministra spraw zagranicznych. Rada Europy to organizacja niezwykle szacowna, najstarsza tego typu na kontynencie, jednak nie posiadająca szczególnie dużego znaczenia politycznego. Zaś stanowisko sekretarza generalnego Rady, mimo całego prestiżu z tym związanego, również nie umywa się do funkcji szefa NATO czy nawet członkostwa w Komisji Europejskiej.
Jeżeli jednak jest to propozycja "na serio", nie będąca elementem żadnego targu politycznego, wtedy może nawet pomóc - zarówno Sikorskiemu, jak i innym Polakom ubiegającym się o ważne stanowiska w organizacjach międzynarodowych. Samo przebicie się przedstawiciela naszego kraju do elity funkcjonariuszy międzynarodowych byłoby niezwykle cenne.
Post scriptum
Z dzisiejszych doniesień medialnych wynika, iż potencjalny kontrkandydat Radosława Sikorskiego, premier Danii Anders Fogh Rasmussen, nie będzie się ubiegał o stanowisko sekretarza generalnego Organizacji Paktu Północnoatlantyckiego. Odpada zatem osoba, której kandydatura mogłaby stanowić kompromis pomiędzy reprezentantami "starej" i "nowej" Europy podczas wyłaniania nowego szefa NATO. To dobrze i źle. Tylko w warunkach pewnej nieprzewidywalności Sikorski ma jakiekolwiek szanse. Ale taka nieprzewidywalność może być dla nas również skrajnie niekorzystna, a nowym sekretarzem generalnym NATO zostanie na przykład przedstawiciel świeżo przywróconej na militarne łono Paktu Francji.
