Wisława Szymborska opuściła dzisiaj ziemski padół, pozostawiając go jeszcze cięższym dla pozostających, n.p czołowych blogerów S24 (zwłaszcza salonowej Inkwizycji).
Bo i cóż uczynić? Mamy z jednej strony coś takiego:
Jaki rozkaz przekazuje nam
na sztandarach rewolucji profil czwarty?
- Pod sztandarem rewolucji wzmacniać warty!
Wzmocnić warty u wszystkich bram!
Oto Partia - ludzkości wzrok.
Oto Partia: siła ludów i sumienie.
Nic nie pójdzie z jego życia w zapomnienie.
Jego Partia rozgarnia mrok.
Niewzruszony drukarski znak
drżenia ręki mej piszącej nie przekaże,
nie wykrzywi go ból, łza nie zmaże.
A to słusznie. A to nawet lepiej tak.
No a z drugiej strony mamy coś skrajnie wręcz przeciwnego:
Nie ma rozpusty gorszej niż myślenie.
Pleni się ta swawola jak wiatropylny chwast
na grządce wytyczonej pod stokrotki.
Dla takich, którzy myślą, święte nie jest nic.
Zuchwałe nazywanie rzeczy po imieniu,
rozwiązłe analizy, wszeteczne syntezy,
pogoń za nagim faktem dzika i hulaszcza,
lubieżne obmacywanie drażliwych tematów,
tarło poglądów – w to im właśnie graj. (...)
Inkwizytorzy mają problem. Nie można pozostać w milczeniu, sława na Salonie zbyt duża, każdy z nich to niemal autorytet. Inkwizycja nie moze milczeć, lecz czy wypada mówić? Wyrażać przekonanie czy to, co powinno się wyrazić w takich okolicznościach? Jak tu posłodzić, nie zderzyć sie z opinią, ach ten strach o którym mówił Kalikles... Jak moralizując nie zdemoralizować?
Konwenanse są potęgą. Śmierć nie jest często ciosem dla najbliższych, ale dla tych którzy są wręcz najdalej, nakłada im żelazne kajdany i knebluje usta, wyrwanie knebla zaś moze być bolesne i bardzo kosztowne.
Salonowa Inkwizycja myśli. Pokazać to, co sie powinno, czy to, co jest słuszne w takiej chwili? Czy też jest może... trzecia droga?
