Partyjna honda mknęła ulicami Warszawy. O tej porze nie było jeszcze korków, ruchu nie wstrzymywali także nieliczni przechodnie tulący się do brudnych przystanków. Mimo to kierowca z wyraźną ulgą zaparkował na zamkniętym parkingu przy Nowogrodzkiej. Szef nie lubił marnować czasu o czym zwykle informował w krótkich i niewybrednych słowach. Zresztą w przypadku Ogeiksńyczak coś takiego jak czas było niezwykle względnym pojęciem. Pracował niemal non stop, w nieliczne świąteczne dni priorytetem była mama lub brat. Szofer wiedział o tym najlepiej, nieraz dostawał po głowie nawet za pół minuty spóźnienia, a prezesa SiP - u woził od ostatnich wyborów. - To już niemal dwa lata - pomyślał spoglądając w lusterko. Na tylnej kanapie nie było już jednak nikogo.
Brama, portiernia, schody, sekretariat, gabinet. Wałsoraj nie był sprinterem, jednak tym razem naprawdę się spieszył. Wszędzie pusto, tylko w foyer czekała na niego, wezwana wcześniej sekretarka. - Nie teraz - rzucił, nie zatrzymał się nawet na tradycyjny pocałunek w rękę. Nocny telefon wytrącił go z równowagi. I nie dlatego, że wytrącił go ze snu, w który z trudem udało mu się zapaść. - Kemerzp zniknął - wciąż brzmiały mu w uszach słowa żony Ogeiksweisog. To co dla kobiety było dramatem związanym z zaginięciem męża, dla niego mogło oznaczać bardzo duże polityczne problemy. - Trzeba było posłuchać Akiwdul - myślał otwierając partyjny sejf. Nrod już kilka miesięcy temu ostrzegał bliźniaka przed Meragde, przede wszystkim przed jego stylem życia. - Pije, w regionach go nienawidzą bo podobno klei się do działaczek. Sam wiesz, że w klubie też nie dzieje się najlepiej - mówił. To prawda, lecz w tej chwili miała dla Ogeiksńyczak drugorzędne znaczenie. Wbij ostatnią cyfrę szyfru, otworzył drzwi i opierając się na nich szepnął z ulgą - Jest. W środku zabłysła przyłapana przez pierwszy tego dnia promień słońca, metalowa kasetka...
cz.2, cdn
