Nie tak dawno, w jednej z czołowych polskich gazet, czytałam artykuł na temat patriotyzmu. (Niestety, nie pamiętam autora ani daty wydania, ale to akurat i tak jest najmniej ważne).
Autor udowadniał, że patriotyzm to przeżytek, i że miłować należy całą kulę ziemską.
Rzecz jasna, jeśli ktoś nie jest Donaldem Tuskiem, to nie ma tak pojemnego organu miłości, by ogarnąć nim kulę ziemską. Dlatego, na ogół, patrioci miewają miłostki znacznie skromniejszego rozmiaru: kochają rodzinę, dbają o bezpośrednie otoczenie, darzą uczuciem region, z którego pochodzą, a ci najbardziej ambitni są w stanie pokochać nawet cały kraj.
Do niedawna takich ambitnych typków miała i Polska. Z całą pewnością Amerykanie kochają swój kraj.
A czy Europejczyk kocha Europę? Utożsamia się z jej dziedzictwem kulturowym, gotów byłby pracować na jej rzecz, w razie konieczności - oddać za nią życie?
I wiecie Państwo? Jakoś tak przeczucie mi mówi, że nie. Że nie ma czegoś takiego, jak Europejczyk i miłość do zjednoczonej Europy.
I dlatego nowe państwo nie ma przed sobą przyszłości.
