Bez szczególnego zdziwienia, za to z pewnym rozbawieniem przyjąłem ledwo skrywaną ulgę, z jaką funkcjonariusze medialni ogłaszali dziś od rana wieść, że i tym razem „nasz” film, mimo oczywistych walorów, nie został nagrodzony. Nie, nie chodzi o jakąś (ktoś powiedziałby, że „typowo polską”) schadenfreude. Pompowany bez umiaru i wstydu od dobrych dwóch tygodni balon pękł. W tym czasie na temat filmu Agnieszki Holland głos zabrały prawie wszystkie media, powiedziano już niemal wszystko: na temat niezwykłych losów autentycznych bohaterów, scenariusza, doskonałej gry aktorów i świetnej pracy operatorki. Nie było też zachwytu i komplementu, którego nie usłyszałaby autorka z ust polskich krytyków i zagranicznych kolegów po fachu. Nie sposób sobie wyobrazić, co można by jeszcze wymyśleć, co powiedzieć, co nie zostało jeszcze powiedziane, gdyby „W ciemności” został jednak nagrodzony – a że wydarzenie to zdominowałoby krajowy przemysł propagandowo-medialny na następne tygodnie, jest przecież oczywiste. Na szczęście (chciałoby się powiedzieć) członkowie akademii rozwiązali ten wstydliwy problem. Trzask prask i po wszystkim: jeszcze jeden dzień chłopcy i dziewczęta z rozpędu postękają, pomarudzą pro forma, że Polakom ciężko się przebić - i odfajkowane, można ochoczo wracać na kolejną codzienną konferencję prasową Donalda Tuska na tle błękitnej flagi z żółtymi gwiazdkami.
