Można krzyknąć łamiącym się od histerii głosem jak Jan Ciszewski po meczu Górnika Zabrze z AS Romą w 1970 roku: „Sprawiedliwości stało się zadość!”. Mało który z żyjących pisarzy tak konsekwentnie trafiał na krótką listę pretendentów i wciąż wyprzedzali go inni.
Ale wreszcie. 2010 okazał się rokiem największego – moim zdaniem – z prozaików Ameryki Łacińskiej. 28 lat po swoim największym konkurencie, niegdyś przyjacielu, Kolumbijczyku Gabrielu Garcii Marquezie.
Vargas Llosa (przeczytaj rozmowę z pisarzem►), Peruwiańczyk z urodzenia, obywatel świata z natury i praktyki, wielki humanista i kontynuator wielkiej prozy w najlepszym gatunku. Gdyby Nobla w literaturze przyznawano w XIX wieku, bez wątpienia dostaliby go i Balzac, i Tołstoj, i Dostojewski. A każdym razie powinni byli, bo w kwestii gustów Akademii Noblowskiej można mieć wiele zastrzeżeń…
Vargas Llosa jest spadkobiercą tej wspaniałej tradycji mocnej, solidnej, na równi intelektualnej, jak emocjonalnej prozy. I choć może od jakiegoś czasu nie stworzył niczego, co rzuciłoby świat na nogi, nie ma znaczenia. Jest w pełni aktywnym, myślącym pisarzem. I, jak mogłem się przekonać podczas kilku rozmów, które miałem szczęście z nim przeprowadzić – jest niezwykle wyczulony na rytm współczesności. To sprawiedliwy werdykt.
Filip Łobodziński
Czytaj inne opinie publicystów Newsweeka
