Dekret „uznający cud za wstawiennictwem Jana Pawła II” został dzisiaj podpisany przez Benedykta XVI.
Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej ogłosiło, że „cudem” owym było „niewytłumaczalne z medycznego punktu widzenia” ustąpienie objawów choroby Parkinsona u francuskiej zakonnicy Marie Simon-Pierre. Uznanie wspomnianego dekretu to kropka nad i procesu beatyfikacyjnego, którego ostatnią odsłoną będzie uroczystość zaplanowana na 1 maja 2011 roku.
Nie wchodząc już w spór o zasadność posługiwania się terminem „cud” w odniesieniu do zjawiska cofania się nawet najbardziej zaawansowanych stanów chorobowych, zjawiska znanego medycynie i mieszczącego się bez trudu w ateistycznym światopoglądzie – coś innego budzi tutaj mój głęboki niesmak. I zdziwienie: jak to możliwe, że ludzie mieniący się reprezentantami Wyższej Moralności nie słyszą jak brzmi w dzisiejszym świecie to, co z taką pewnością siebie głoszą właśnie we wszystkich niemal mediach.
Pisząc „w dzisiejszym świecie”, mam na myśli rzeczywistość, w której ogromna część ludzkości wegetuje poniżej elementarnego minimum. Rzeczywistość, w której codziennie umierają setki tysięcy kobiet, mężczyzn i dzieci. Umierają z powodu ciężkich, przysparzających niewyobrażalnego cierpienia chorób, umierają z powodu nędzy, głodu, wojen, świadomego okrucieństwa innych ludzi i ślepego okrucieństwa żywiołów. Umierają, a wcześniej żyją w straszliwej nędzy, samotności, bólu, bezsensie i beznadziei. Wystarczy spojrzeć, co dzieje się w Afryce, co dzieje się w Korei Północnej, co dzieje się w najdalszych zakątkach świata – ale także, co dzieje się w Polsce. Wystarczy odwiedzić pierwszy lepszy oddział onkologiczny, albo przejrzeć wydanie lokalnej gazety. Z każdej strony wyziera cierpienie, nędza i okrucieństwo.
I oto w tym świecie – przekonują nas z telewizyjnych ekranów dobrze odżywieni i schludnie ubrani panowie – zdarzył się „cud”. Francuska zakonnica wyzdrowiała z choroby Parkinsona. Wyzdrowiała – mówią – bo Jan Paweł II, który jest w niebie, wstawił się za nią u Pana Boga, który cały ten świat z całym jego cierpieniem stworzył osobiście. A że Jan Paweł II cieszy się u Stwórcy specjalnym przywilejem – ten ostatni postanowił wyleczyć zakonnicę.Cieszmy się zatem, wielkie jest miłosierdzie Boże!
Faktycznie – wielkie. Wytłumaczcie jego wielkość tym, którzy właśnie dzisiaj umierają w męczarniach, albo tym, którzy zmagają się z nieuleczalną chorobą. Wytłumaczcie ją tym, którzy stracili najbliższych. Wytłumaczcie ją dzieciom na oddziałach onkologicznych. Powiedzcie im wprost, co wynika z waszych „cudownych” deklaracji. Powiedzcie im, że Bóg postanowił wyleczyć jedną zakonnicę, ale ich postanowił jednak nie leczyć, im postanowił nie ulżyć w cierpieniu, nie uratować ich przed nowotworem, mordercą, falą tsunami albo rozpędzonym samochodem.
Oto okrutna logika świata, w którym dzieją się takie „cuda”, jak ten ogłoszony dzisiaj. Jeśli bowiem ktoś twierdzi, że istnieje dobry Bóg-Stwórca, który interweniuje w ludzkie losy i zdolny jest ratować życie oraz leczyć z najcięższych chorób – musi też odpowiedzieć na pytanie dlaczego ów Bóg-Stwórca jest tak nieludzko wybiórczy, tak nieludzko pozbawiony empatii, tak nieludzko obojętny na ogrom cierpienia jakie nas otacza i jakie nas dotyka (o pytaniu po co – skoro jest dobry – stworzył ten ogrom cierpienia, już nawet nie wspominając)
Ponieważ zaś sensownej odpowiedzi na to pytanie udzielić nie sposób – pokazuje to dobitnie cała historia teologii i filozofii – całe owo radosne opowiadanie o „cudach” jest po prostu policzkiem wymierzonym wszystkim tym, których akurat nie objęło owo bezwzględnie selektywne „łaskawe wstawiennictwo”.
Tomasz Stawiszyński
