Wiersz Ksiądz ob Biedronek, opublikowany w tomie Nulla dies, a od dziś dostepny w sieci (www.aleksandraniemirycz.wordpress.com, link aktywny wpiszę w komentarzu - tu nie umiem), jest moim podziękowaniem za wzruszenia, jakich od tylu już lat dostarcza mi wielka i prosta Poezja Księdza Jana. Miałam szczęście Go poznać, rozmawiać z Nim, słuchać Jego wspaniałych homilii w czasie mszy dla dzieci – wśród tak wielu ochrzczonych przez Niego jest i mój Syn.
Kiedy umarł, było tak jakby nagle umilkły ptaki – jakby na zawsze miała zapanować zima. W styczniowy dzień – już dziewięć lat temu – szłam w wielkim tłumie odprowadzającym Księdza z kościoła Wizytek do parafialnego kościoła Świętego Krzyża, w którym odbyła się msza żałobna, a później, w lodowatym autokarze, jechałam za Jego trumną do budowanej dopiero Świątyni Opatrzności Bożej. Czułam się tak, jakbym była uwięziona w betonowym bunkrze zimy. Było mi bardzo smutno – wiedziałam, że ksiądz pragnął spocząć na Powązkach, w miejscu, w którym złożono wielu Jego przyjaciół, gdzie wiosną stare drzewa wypuszczają świeże listki, gdzie kwitną krzewy i kwiaty sadzone przez kochających żywych, gdzie słońce rysuje na nagrobkach świetliste profile wśród omszałych rzeźb i krzyży. To wszystko już nieważne. Ważne są cudowne wiersze, opowiastki, teksty rozważań Drogi Krzyżowej, spisane wspomnienia, zapisy rozmów – i wielka nauka miłości.
Spieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą.
Te słowa z wiersza poświęconego poetce Annie Kamieńskiej piszemy i powtarzamy teraz w chwilach najtrudniejszych, kiedy odchodzą bliscy nam ludzie – i bardzo pomagają. Warto jednak o nich pamiętać tak, jak je pomyślał Autor – jako o wielkim wezwaniu, żeby nie spóźnić się z okazywaniem uczuć, bo los może nam niespodziewanie, i zawsze za szybko, odebrać tę możliwość. A nie ma nic ważniejszego niż miłość.
