Wniebowstąpienie

Pierwsze objawy nadchodzącego kryzysu pojawiły się w sobotę rano. Miała gorączkę i strasznie łamały Ją kości nóg. Chwilę po południu bolało Ją już całe ciało – niewątpliwie silne przeziębienie. On nie zastanawiając się długo zadzwonił do lekarza – była w połowie siódmego miesiąca ciąży, i to w dodatku takiej. Wracz postanowił zaordynować leki przeciwgorączkowe i czekać kilka godzin. W międzyczasie On zdobył wyniki Jej badań wykonywanych w piątek – zachodziło podejrzenie infekcji. Badania wykonywane były w firmie prywatnej (oboje płacą solidny miesięczny abonament). Przy odbiorze wyników o mało nie pobił cerbera ich pilnującego, domagającego się papierka od dawna znajdującego się w aktach – (można by to nazwać prywatną biurokracją albo biurokracją u prywaciarza – sam nie wiem). Enyłej do 22.00 sytuacja się nie poprawiła – wysoka gorączka, dreszcze. On dzwoni ponownie do doktora. Wracz prosi go o przyjechanie – wystawia receptę na antybiotyki.

Zdążyła wziąć 1 tabletkę. Ok. 2 nad ranem jeszcze nie spali. On podjął decyzje o przenosinach do szpitala. Wiózł Ją wijącą się w bólach 20 minut do szpitala. Tam po pierwsze tzw. izba przyjęć. Przez 30 minut troglodyta w ludzkiej skórze płci żeńskiej kazał Jej (z bólu nie może nawet siedzieć) podpisywać kilkanaście formularzy o wyrażeniu zgody na …, potwierdzeniu że jest się poinformowanym o …, itd. W międzyczasie On nie wytrzymał – jak potrafił najspokojniej bluznął na troglodytę – wywołało to jedynie kolejny potok pouczających słów. Z przekleństwem w sercu zagryzł wargi. Badanie – niech się Pani położy na łóżku (materiał pseudo skóra). Ona kładzie się z podkurcznymi nogami – ból rozsadza brzuch. Troglodyta – proszę wyprostować nogi za lóżko albo zdjąć buty. On nie wytrzymuje po raz kolejny – bluzga głośno, ale zdejmuje Jej buty. Mija kolejnych 20 minut. Ląduje na porodówce. Akcja porodowa już w pełni. Wracz robi badanie. Ordynuje kilka kroplówek – może uda się wyciszyć. W międzyczasie kolejne oświadczenia podpisane przez Nią mimo kroplówek sączących się do żył w obu rekach oraz niezliczonej ilości zastrzyków. Ok. 8.00 jest decyzja – nie udało się wstrzymać – cięcie.

W taki sposób zostałem dziś o 8.30 ojcem 2 córeczek i synka.

P.S.
Dziękuję Wraczu – spisałeś się na medal. Przez całą ciążę mogliśmy na Ciebie liczyć. Dzisiaj również. Swoim postępowaniem pozwoliłeś mi uwierzyć, że bezinteresowni, postrzegający zwój zawód przez pryzmat pacjenta lekarze jeszcze istnieją.