Mam uczucie bycia intruzem.
W tym samolocie nie było nikogo, z kim czułabym się jakoś głęboko związana. Członka rodziny, przyjaciela, znajomego, kogoś kto nie byłby dla mnie jedynie kolejnym politykiem oglądanym w telewizji. Nawet dwaj salonowi blogerzy, choć ich śmierć to niepowetowana strata, również nie byli mi bliscy. A jednak, jak wszyscy, siedziałam wczoraj ze ściśniętym gardłem i jakimś strasznym poczuciem krzywdy.
Czuję się intruzem, bo moja żałoba jest cicha, nie na pokaz. Nie wklejam tekstów modlitw, bo nie jestem wierząca, nie wpisuję się do e-ksiąg kondolencji, ponieważ to nic nie znaczy dla tych, którzy zostali osieroceni, nie wklejam nawiasów kwadratowych z gwiazdką w środku, ponieważ to nie obchodzi zmarłych, a żywym nie przyniesie to ukojenia. Nie jest dla mnie ważnym pokazanie mojego zaangażowania w dramat rozgrywany na naszych oczach (sama usunęłam dwie notki - tę o liście pasażerów oraz tę z nieaktualną już informacją o wczorajszej mszy za dusze zmarłych).
Nie możemy nic zrobić. Ciężko jest pocieszać się wzajemnie, ciężko uświadomić sobie, że więcej nie usłyszymy o tym czy innym polityku w wiadomościach w kontekście innym, niż Smoleńsk. Część blogerów wyraża swój ból lub gniew. Inni tylko relacjonują. Ale pojawili się także ci, którzy nie mają wystarczająco dużo taktu, klasy czy poczucia przyzwoitości, jakkolwiek to nazwać, aby zachować się odpowiednio. Więc pojawiają się tacy, jak użytkownik Nathanel, pieniacze bez szacunku do kogokolwiek. Nawet do zmarłych.
Nie będę w tym miejscu pisać laurki dla któregoś ze zmarłych. Nie będę mówić, że zawsze zgadzałam się z Prezydentem czy innymi politykami, że zawsze ich szanowałam, bo to byłoby kłamstwo, a ja z natury jestem prawdomówna. Więc zamilknę.
Od wczorajszego południa w większości tylko zgłaszam nadużycia (administracja musi być już zmęczona ciągłymi alertami ode mnie). Jeden troll dostał tygodniowy urlop, pojawił się nowy. Ale to jedyne, co mogę robić.
