Obserwuję to całe żałobne show i widzę je w trzech fazach, trzech barwach, trzech rodzajach.
Pierwsze – to, co widzimy w medialnych relacjach. Tłumy przed Pałacem Prezydenckim, kwiaty, znicze, zdjęcia, flagi na każdym domu, uczniów chodzących w czerni do szkoły, łzy, łzy, łzy. I, jak dla mnie, jest to dość realne i autentyczne, szkoda, że szczeciński Marsz Pamięci zorganizowano w godzinach wygodnych dla urzędników (ja o 13 zazwyczaj jestem jeszcze w szkole…).
Drugie – to również media, ale ta obłudna strona. Wywiady skruszonych dziennikarzy tefałenowskich czy polsatowskich z równie wzruszonymi politykami. Pokazy slajdów – zdjęcie, piastowane stanowisko, data urodzin i data zgonu. Laurki na cześć, wspominki, żal za niedocenianie, puste słowa wypowiadane przez ludzi, którzy tak naprawdę pewnie nie mają tego na myśli. Zakłamanie i hipokryzja, ale z drugiej strony, co mają mówić?
I jest faza trzecia. Tak, kochani salonowcy, teraz o nas mowa. Od dwóch dni nie robimy nic innego, tylko kłócimy się, obrażamy, sprzeczamy o rzeczy tak naprawdę nieważne. O to, kto ma prawo do żałoby, czyj był prezydent, kto jest hipokrytą, gdzie należy pochować prezydenta, czy należy chować prezydenta na Wawelu, jak powinien wyglądać pogrzeb, czy Ruscy zabili prezydenta, czy PO zabiło prezydenta, czy Rosjanie powinni przeprowadzać śledztwo i cui bono na tym wszystkim. Przyznaję, kłótnia jest łatwiejsza, niż chwila zadumy.
Ale, na litość boską i ironiczny chichot historii, ponoć jesteśmy inteligentni! Ogarnijmy się i przestańmy rozmieniać tę tragedię na drobne (TAK, drodzy PiSowcy, którzy tak głośno dziś krzyczycie, do was TEŻ mówię!), ok? Zacznijmy się zachowywać jak ludzie myślący, a nie chaotyczny, przerażony precedensową sytuacją motłoch!
I tak, siebie też mam na myśli, przybierając w tej notce formę 'my'.
