Łza na policzku starszej pani. Podskakujący kosmyk na głowie sześciolatka pędzącego na hulajnodze. Wileński akcent dyrygenta-amatora. Czerwony parasol na burym bruku ulicy.
Świat w zbliżeniu jest zupełnie inny.
Nie chodzi nawet o to, że nagle dostrzegasz detale, na które wcześniej nie zwracałeś uwagi. Bardziej liczy się to, że w ogóle widzisz. Pozwalasz zaistnieć temu, co dotąd nie miało dla ciebie żadnego znaczenia. Oglądając – stwarzasz. Przesuwasz granice swojego świata, zaznaczasz nowe kontury i wypełniasz je treścią.
Masz przed sobą ludzi, których nie znasz, sytuacje, których nie przeżyłeś, słowa, których nie słyszałeś. Lub przeciwnie – wyświechtane opinie, powtarzane przez siebie zdania, banalne losy. Na pozór. Znaczenie jest już zupełnie inne.
Niedawno otworzył się przede mną świat filmu dokumentalnego. Na razie zaglądam do niego przez szparkę, ale ciekawi mnie coraz bardziej. Dokumenty stare i nowe, polskie i zagraniczne, tradycyjne i niekonwencjonalne, autorzy znani bardziej i mniej.
Założenie – szperać, przyglądać się, zgłębiać, komentować.
Chcę patrzeć uważnie, żeby widzieć wyraźniej i rozumieć choć trochę.
