Propozycja wmichaela, to jak wcześniej wspomniał, powrót do lat pacholęcych, do pierwszych fascynacji muzyką rockową. Każdy miał takie magiczne płyty, które czarowały, u mnie był to omawiany wcześniej „Grin”czy też „Icon” PL. Wiadomo powszechnie, że Moher Love Bone to zespół legendarny, jedni z twórców grungu, który to jednak nie doczekał wybuchu popularności gatunku. Wokalista zespołu Andrew Wood zmarł z przyczyn powszechnie znanych przy przedwczesnych zejściach gwiazd rocka, a na gruzach MLB powstał Pearl Jam oraz niejako „na uboczu” Temple of the dog.
Nie byłem specjalnym fanem grungu, a już w szczególności Perl Jam, z całego nurtu wolałem Alice In Chains, którzy mieli bardziej metalowe zacięcie czy bardziej podziemny TAD - dużo brudniejszy i cięższy (dosłownie!) od całej reszty.
Słuchając propozycji kolegi Michała nie wpadnę w entuzjazm, że odkryłem coś, co przegapiłem a teraz mną wstrząsnęło. To, jak wspomniałem na początku, rzecz sentymentalna, ale dla tych co znali już płytę. Dodatkowo znając mój dystans do Pearl Jam, pokrewieństwo muzyczne między tymi zespołami, ta płyta będzie do przesłuchania, ale nie do zapisania w annałach Bojadżijewa:)
Muzyka o korzeniach „zeppelinowskich”, doprawiona amerykańskim luzem, takim od Neila Younga (choć on akurat z Kanady). Taki Pearl Jam, ale bez zaangażowania i dramatyzmu, muzyka z większą dawką luzu. Czuć, że nagrywano ją na przełomie dekad 80/90, stąd i brzmienie troszeczkę „spłaszczone”, bez tego groovu grunge. Wokalista zapewne cenił Planta, mimo, że czasami pobrzmiewa glamowo, jak to było popularne w tym czasie u pudli metalowych, choćby z Poison. Może też image Andrew wpłynął na taki odbiór jego wokali. Choć na pewno facet miał spore możliwości i potrafił złapać klimat bardziej tradycyjnie rockowy niż różnego rodzaju tapirowane włoski.
Reasumując – płyta fajna, imprezowa, nostalgiczna zapewne dla rzeszy ludzi na świecie, do tego naznaczona tragedią. Ale mnie nie porusza do głębi. Daję 3,5.
Inne tematy w dziale Kultura
