Nad dzisiejszym wystąpieniem premiera należałoby spuścić zasłonę litościwego milczenia, gdyby nie fakt, że to jednak wystąpienie premiera, a nie pijanego w sztok nastolatka perorującego na domówce. Ja mimo to nie będę odnosił się w szczegółach do tych nieszczęsnych "propozycji" i "obietnic" Donalda Tuska. Ograniczę się do wyartykułowania kilku przymiotników opisujących moje wrażenia: żenujące, błazeńskie, skandaliczne itd. Generalnie dno i metr mułu. Nie powstydziłby się tego expose sam Lepper. Więcej nie napiszę, bo i tak zrobili to już dzisiaj chyba wszyscy.
Bardziej szczegółowo odniosę się do tego, czemu nasz premier zaprzeczył. Mianowicie od kilku dni "grzany" był wątek, jakoby premier miał "obiecać" uzusowienie umów o dzieło. Gderały na ten temat wszystkie "wiodące" media i z pół blogosfery. W zasadzie wszyscy nastawiali się na te uzusowienie. Niejeden "śmieciarz" zdążył się nawet przyzwyczaić, że za niedługo przyjdzie mu bulić haracz mafii zwanej dla niepoznaki Zakładem Ubezpieczeń. Społecznych na dodatek.
Tymczasem premier wziął i bezczelnie zaprzeczył! No, nie żeby całkiem się odżegnywał, ale jednak zdecydowanie zaprzeczył jakoby w ciągu dwóch lat on coś chciał teges...
Sądzę, że cała historia była obliczona na taki efekt, że na tle dramatycznie brzmiących zapowiedzi (przecież oprócz związków zawodowych przeciw byli praktycznie wszyscy) wystąpienie premiera zostanie odebrane z wielką ulgą. I znów będzie sukces medialny. Mówiąc kolokwialnie - patrzcie jaki poczciwina; taki dobry, a przecież mógł zabić!
Niestety - dla premiera i rządu - efekt taki nie nastąpił. Głównie dlatego, że po zaprzeczenia jakoby chciał rząd coś zrobić z umowami o dzieło utonęły w późniejszym steku bzdur wygadywanych z trybuny. A były to bzdury takiego kalibru, że doprawdy ciężko coś sensownego o nich napisać, poza przymiotnikami, o których było na wstępie.
