Rafał Ziemkiewicz „Co mi mówią, co widzę, co czuję”- czyli w d.. sobie Pan wsadź te grabie!
Rozumowanie p. Rafała w perełce publicystyki RP przypomina mi pewien dowcip, którego chętnie używają w psychologii społecznej do opisania zjawiska uprzedzeń.
Bohaterem dowcipu jest ktoś, kto chce pożyczyć grabie od sąsiada, ale jest przekonany, że ten jest człowiekiem wyrachowanym i wrednym egoistą, dbającym tylko o siebie. Idąc w kierunku drzwi sąsiedniego domu, prowadzi w myślach wewnętrzny dialog: - Ale czy on mi te grabie pożyczy? Nie, nie pożyczy, to cham i świnia! Ale może jednak pożyczy? Nie, jak taki gbur może cokolwiek człowiekowi pożyczyć. Może jednak warto spróbować? Tak, chyba tylko po to by wysłuchać gburowatej odmowy. Po takim mentalnym przygotowaniu, gdy sąsiad otwiera mu drzwi stać go tylko na jeden okrzyk:
- A w d… wsadź sobie pan te grabie!
Od pewnego czasu, zupełnie do nikogo nieuprzedzeni zwolennicy jedynej słusznej i jedynie polskiej kandydatury z powodzeniem czytają innym w myślach. Zdolność ta gwałtownie narasta. Zaczynam się martwić, czy i moje myśli są już w jakiś sposób skanowane przez p. Rafała, Katarynę i innych znamienitych. Zanim jednak włożę na głowę garnek jakiś czy inny metalowy kołpak, by mi nie wyczytywano moich myśli, albo raczej nie wczytywano, zwracam się z osobistą odezwą;
Szanowny Panie Rafale, Szanowni Państwo!
Ostatni raz czytano mi w myślach w cyrku w 1973. Pewien pan odgadł, co napisałem na podarowanej mi kartce. Naprawdę byłem pod wrażeniem. Jednak, jako że było to zjawisko jednorazowe i działo się w cyrku, nie czułem wielkiego niepokoju – to cyrk wszakże. Panie Rafale gratuluje trzeźwej i obiektywnej oceny zjawisk w polskiej polityce, nie rób tu pan jednak cyrku, bo w takim kraju gdzie ludziom się w myślach czyta, nie da się pozostać przy zdrowym zmysłach.
Z wyrazami nieustającego szacunku, uchylam rondelka/
Panierezyszeze
