Nie spodziewałem się tak mocnego uderzenia PO. Doskonałe przemówienia Tuska i Sikorskiego, wykorzystana okazja, aby odwołać się do Sierpnia, wszystko znakomicie ułożone i skomponowane.
Tusk spór PO - PiS przedstawił jako jako konflikt pomiędzy Zachodem i Wschodem, jeśli chodzi o kulturę prawną, system społeczny, status władzy, mentalność (PiS ma mieć sowiecką). Aż dziwne, że Donald nie wyskoczył z żadnym przywołaniem Iwana Groźnego, Tamerlana czy Temudżyna. Na szczęście dla siebie pozostał przy konkretach, porównując polskie drogi do środkowoazjatyckich i wskazując charakterystyczną dla trzeciego świata emogrację zarobkową.
Wraz z Sikorskim Tusk akcentował prawicowość, patriotyzm i antykomunizm PO, które jednak powinny znać umiar i zawsze być w służbie powodzenia Rzeczpospolitej i obywateli. Radek z pewnością potrafi zastąpić Rokitę jako konserwatywna twarz PO, a do tego zdemaskować słabości PiS, który dobrze diagnozuje niektóre choroby, ale zamiast leczyć, dobija pacjenta, a na pielegniarzy wybiera co wierniejszych szaleńców .
Na koniec szarża pułku sierpniowego z Borusewiczem na czele, ramię przy ramieniu. Ona to wskazała, które ugrupowanie ma ludzi z pięknymi życiorysami, którzy potrafili zorganizować wielki wolnościowy i patriotyczny ruch społeczny. Nie da się ukryć, że w walce na kombatanctwo PiSowi trudno się mierzyć nie tylko z PO, ale i z LiD.
Scena się wyklarowała: centrolewica, centroprawica i populistyczne sekciarstwo kaczo-rydzykowe.
