Panie Prezydencie,
dlaczego zawsze jest tak, że ludzie doceniają innego człowieka gdy ten umrze... umrze tragicznie? Czemu za Pana życia wszystko było inaczej, a teraz się odmieniło? Gdzie podziali się karkaturzyści, którzy Pana malowali... - nigdy tego nie lubiłam... Nie lubiłam tych wszystkich żartów, bo od chwili Pana wyboru w 2006 roku całym sercem byłam za Panem. Często sprzeciwiałam się jednocześnie nurtowi proPOwskich nastolatków, którzy ślepo wierzyli wszystkiemu, co widzieli w telewizji. Patrzyli oni na mnie spod oczu, czasem ziali pogardą, ale to nie było ważne...
Panie Prezydencie, za te cztery lata Panu dziękuję, choć wiem, że Pan tego nie przeczyta. Był Pan wielką osobistością. Kilka razy byłam na Pana wykładzie i to nieprawda, że nie umie Pan wygłaszać przemówień, bo świetnie było wtedy słuchać. Nie miał Pan żadnych przed sobą kartek, mówił Pan z głowy, czasem żartował.Będzie mi tego brakowało,ale nie tylko tego. Pańska żona była kobietą szczególnie lubianą za to, jak postępuje z innymi osobami, za swoją skromność i ciepło. Nie będzie drugiej takiej pary prezydenckiej w Polsce.
Panie Prezydencie, tak naprawdę... jeśli mam być szczera, to w tej chwili jesteśmy bezradni - podobnie jak dziecko zostawione samo gdzieś w środku jakiegoś chaosu. . .
Był Pan wielkim Polakiem i wielkim patriotą.
Chciałabym móc coś zrobić, żeby było lżej... ale wiem, że nie da rady. Pan już nie wróci - a, szkoda.
Dziękuję Panu jeszcze raz za wszystko. Zawsze był Pan dla mnie niesamowitym autorytetem i tak zostanie...
