Od kilkunastu dni w sieci toczy się burzliwa dyskusja zwolenników i przeciwników Festiwalu Nadziei organizowanego w dniach 14-15 czerwca na Stadionie Narodowym w Warszawie.
Przeciwnicy wydarzenia krytykują jego organizatorów zarzucając im kompromis, źle pojęty ekumenizm i głoszenie fałszywej ewangelii. Zwolennicy nie pozostają dłużni. Pojawiają się oskarżenia o brak braterskiej miłości, wspólnego zaangażowania, burzenie dobrego dzieła i awanturnictwo.
Kilka osób pytało, co myślę o tym wydarzeniu. Oto kilka myśli ubranych w dziesięciu tezach:
1. Przede wszystkim nie sądzę, że w podejściu do Festiwalu Nadziei mamy tylko dwie opcje: jego bezkrytycznych zwolenników lub krytycznych przeciwników. Nie stoimy przed wyborem: rozwiązać to zgromadzenie lub zakochać się w nim.
2. Zachęta do "modlitwy grzesznika" lub "zaproszenia Jezusa do serca" rzeczywiście nie jest zbyt biblijnym sposobem ewangelizacji i czymś, co Pismo nazywa "nawróceniem". Istnieje zagrożenie zapewnienia w zbawieniu osób, które pod wpływem działania masowych mechanizmów „coś” przeżyły. Na podobnej zasadzie nie zapewniałbym o uzdrowieniu kogokolwiek, kto na szczelnie wypełnionym stadionie lub hali „coś” poczuł na ciele. Powierzchowność i imitacje działania Ducha Świętego ludzkimi środkami są poważnym zagrożeniem tego typu „eventów”.
3. Zadaniem Kościoła jest nie tyle ewangelizacja, ile czynienie uczniami (Mt 28.18-20). W świetle słów Jezusa zawiera to w sobie elementy chrześcijańskiego wzrostu, takie jak dołączenie do wspólnoty wierzących, uczestnictwo w sakramentach, posłuszeństwo przykazaniom Jezusa, prowadzenie pobożnego życia. Ów proces zakłada więc elementy, które na Festiwalu Nadziei będą programowo pomijane lub uważane za drugorzędne.
CAŁOŚĆ:
http://www.pbartosik.pl/2014/06/dziesiec-tez-na-temat-festiwalu-nadziei.html
