Od wczoraj ludzie z telewizora, którzy do tej pory starali się wyjaśnić mi zawiłe stosunki pomiędzy Palikotem, Grodzką i resztą wesołej gromadki z ulicy Wiejskiej przeistoczyli się w cudowny sposób w wybitnych watykanistów. I słyszę jak przy okazji końca pontyfikatu Benedykta XVI ludzie Ci pochylają się nad sytuacją Kościoła Katolickiego. Bardzo dobrze. Nareszcie!- Chciałoby się zakrzyknąć. Cóż za miła odmiana. Posłuchać o Kościele w kontekście innym niż satysfakcja z ogłoszenia newsa o kolejnej aferze, najlepiej o pijanym księdzu. Więc dziennikarze i politycy imponują wiedzą o trybie przeprowadzania konklawe, co bystrzejszy błyśnie łacińskim tytułem ostatniej encykliki, a jeszcze inny pokusi się o ocenę pontyfikatu. Ale jest jedna rzecz, która pojawia się najczęściej. Zdanie, które po prostu musi paść. Otóż nasi eksperci upodobali sobie stwierdzenie, że nowy papież powinien być taki, żeby pozwolił Kościołowi iść z duchem czasu. Tym wszystkim, którzy ładują nam tę mądrość do głowy chciałbym zadedykować pewien cytat z Chestertona:
"Kościół nie może iść z duchem czasów – z tego prostego powodu, że duch czasów donikąd nie idzie!
P.S. Cytat chodzi za mną od wczoraj, podrzuciła go do mojej głowy @nradulska
P.S.2 Dialog zawsze jest potrzebny. Otwartość na potrzeby ludzi także. Niestety większość tekstów o duchu czasu to po prostu żądanie bardziej liberalnego podejścia chociażby do przykazań, beż żadnej głębszej refleksji.
