M.J. Chodakiewicz wspomina w "Najwyższym Czasie!" relację Marka Edelmana, której był słuchaczem, dotyczącą zdarzenia z Powstania Warszawskiego:
"Leżał ranny w szpitalu u sióstr na rogu Stołecznej i Krasińskiego. Gdy wróg zdobywał szpital, matka przełożona miała powiedzieć zakonnicom, aby były spolegliwe seksualnie dla żołnierzy, żeby Niemcy nie wymordowali rannych. I dlatego Edelman przeżył. Utrzymywał, że to najprawdziwsza historia."
Siostra przełożona nie dopuszczała myśli, że barbarzyństwo ludzkie może być tak wielkie iż nawet skrajne poświęcenie w rodzaju wyżej opisanego nie jest w stanie ocalić chronionego dobra. A jeśli nawet miała wątpliwości to uważała, że warto zaryzykować. Czy miała prawo zalecić innym określone zachowanie? Czy mogła wziąć odpowiedzialnosć za wszystkie skutki swojej rady?
Istnieje jednak wiele relacji dowodzących wojennego zdziczenia przedstawicieli narodów uważanych skąd inąd za "kulturalne" czy "wielkie". Polskie doświadczenia z najeźdźcami i bliskimi "sąsiadami" nakazują daleko idącą rezerwę w podejmowaniu tego rodzaju ryzyka. Tylko chrześcijaństwo niezmiennie nakazuje nadstawiać z pokorą policzek i zwycieżać zło dobrem. Pomimo oporu rozumu i instynktu samozachowawczego.
