„Widmo krąży po Europie – widmo kaczyzmu. Wszystkie potęgi zjednoczonej Europy połączyły się w świętej nagonce przeciw temu widmu: papież i Putin, kanclerz i...”
Tak właśnie, od parafrazy Manifestu komunistycznego może się już rozpoczynać opowieść o Jarosławie Kaczyńskim, odkąd Episkopat ze swym przewodniczącym i rzecznikiem, a nawet papież sam (chcąc nie chcąc) przyłączyli się do antykaczystowskiego frontu.
Ten przypadek jest wyjątkowo pouczający, pokazuje bowiem całe fatalne uwikłanie polskiej prawicy. Starczy odpowiedzieć na pytanie, z której strony PiS znalazł się Marek Jurek czy ziobryści – oczywiście, że z prawej, odpowie zapewne większość prawicowych komentatorów. Obawiam się, że nieporozumienie to (tak, nieporozumienie) wynika z tego, że za kryterium prawicowości przyjęło się katolicyzm. Dopóki katolicyzm skrywał swa prawdziwą naturą pod przykrywką plemiennych zwyczajów wniesionych przez swych germańskich i frankońskich wyznawców, wydawał się faktycznie sprzyjać prawicowym wartościom. A jednak starczyło, by Vaticanum II ogłosił powrót do ewangelicznych korzeni, by ludzie prawicy, ze zdziwieniem większym, czy mniejszym, przekonywali się, że Kościół w coraz większej gamie spraw mówi jednym głosem z lewicą. Dawniej, to choć ubierał to w jakieś teologiczne uzasadnienia (szansa na skruchę), teraz, odkąd JP2 otworzył szerzej teologię na inne nurty filozoficzne mnóstwo mamy paplania o godności życia, każdego życia, w czym od lewicy różni się wyłącznie zakresem pojęcia „życie” (lewica, jak wiadomo, wyklucza embriony), nie zaś rozumieniem „godności”. Jeśli „godność” przysługuje każdemu, tylko dlatego, że się człowiek urodził, to oznacza, że godności utracić nie można, czyli nie istnieje człowiek niegodny, a zatem samo pojęcie traci jakikolwiek sens.
