Jeszcze raz o mandatach. Tym razem Lublin.

W sąsiednim okręgu wyborczym (Lublin, numer 6.) zmigrowały dwa mandaty. Po jednym straciły PO i PiS, oba przejął Ruch Poparcia. Porównując wyniki kolejnych wyborów wydaje się, że tutaj przejęcie mandatów wyglądało tak, jak na pierwszy rzut oka.

Mandaty oddają ci, którzy najwięcej tracą, zyskują zaś ci, którzy najwięcej zyskują. Jasne i proste. Prawo i Sprawiedliwość straciło zbyt dużo głosów w okręgu, by mandat utrzymać. Prawie 15% głosów, czyli wyraźnie więcej niż w sąsiednich okręgach: 7. (Chełm - Zamość) – niecałe 11% oraz 18. (Siedlce) – nieco ponad 11%. Zbliżając się niebezpiecznie do ogólnopolskiej średniej utraty liczby głosów, która wynosiła 17,15%.

Podział mandatów w okręgu:

I tu już nie było tak blisko, jak w okręgu 7. Chełm - Zamość. Nawet wszystkie głosy zdobyte przez PJN nie wystarczyłyby Prawu i Sprawiedliwości do uzyskania ostatniego mandatu. Mandat dawała dopiero połowa głosów oddanych na PJN, Korwina-Mikkego i Prawicę. Co, bądźmy szczerzy, nie było realne.

Jednak co by się stało, gdyby odpływ wyborów był taki sam, jak w okręgu 7? O wiele lepiej. Mandat dawałoby nieco ponad 28% głosów oddanych na PJN (czyli podobnie jak w okręgu Chełm - Zamość!) albo niecałe 15% głosów oddanych na wszystkie trzy prawicowe listy, które nie wprowadziły swoich przedstawicieli do Sejmu (z wyjątkiem PJN, które – jak wykazałem w poprzedniej notce – załatwiło mandat co najmniej jednemu posłowi PO; znajdźmy jeszcze dwóch takich i mogą założyć koło poselskie J).

Tak czy inaczej mandat w okręgu lubelskim PiS oddał głównie na własne życzenie. I to komu…