Marszałkowie, na swoim ostatnim sabacie konwencie powiedzieli: DOŚĆ! Czyli (podobno) się stało. Coś, co nawet z perspektywy podzamojskiej wioski, już na wiosnę krzyczało, że się stanie. Przewozów Regionalnych ma (podobno) nie być – obwieściły Marszałki.
Po czym płynnie przeszły do zagadnienia, jak zacząć oficjalnie dotować przewozy lotnicze. Ponieważ kolej, patrząc od strony samorządowych ambicji, to za mało. Od strony możliwości finansowych zaś – zdecydowanie za dużo. Wsparcie w dążeniu do umożliwienia samorządom przesuwania środków z pociągów na samoloty zaoferował sam wiceminister. Wiceminister od kolei.
Formalnie Przewozy Regionalne nie spełniają kodeksowej definicji niewypłacalności. Dzięki nieruchomościom zaaportowanym w 2010 roku różnica między wartością majątku, a zobowiązaniami była w ostatnim bilansie dodatnia. Wynosiła niecałe 140 milionów. I właśnie ta kwota, a nie jakieś tam abstrakcyjne dobro pasażera czy misja transportu publicznego, wyznacza kierunki działań zarządu.
Dowolnego zarządu. Jaki on by nie był, na czele z obecnym, musi panować nad bilansowym wynikiem. Choć temu, czego nie można przemilczeć, należy przypisać większość zasług w dziele upadku planów taborowych przewoźnika. Formalną decyzję o wycofaniu się z pierwotnego planu podjęli oczywiście właściciele. Jednak to zarząd – a w pewnym okresie prezes Kuczewska-Łaska osobiście, ponieważ w czasie dwuosobowego składu wiceprezes Bodzek po prostu nie miała nic w spółce do gadania – doprowadził (dopuścił do doprowadzenia) do otwartej wojny z samorządem śląskim. Przez przypadek najwięcej zlecającym i największym płatnikiem, jeżeli chodzi o dotacje do przewozów.
Trudno się zatem dziwić, że samorządy pokazały swojej spółce faka. Najpierw nieformalnego, odsyłając w niebyt pierwotną wersję projektu taborowego, który – od strony księgowej – zwiększyłby zdolność generowania strat przez przewoźnika o wysokość unijnego dofinansowania. Teraz już oficjalnie – wysyłając jednoznaczny sygnał, że żaden to dla nich interes w trwaniu spółki jako całości.
I to była wersja optymistyczna. Zakładająca, że marszałkowie oraz ich urzędnicy są jeleniami. A oprócz nich dwa departamenty Ministerstwa Infrastruktury oraz spora część PKP S.A. Wersja pesymistyczna jest taka, że wszyscy zainteresowani, od zarządu spółki, przez samorządy i związki, po ministerstwo, odstawiają szopkę zgodnie z bardzo dawno napisanym scenariuszem. Analiza składników aportu, którym niedawno wniesiono do spółki nieruchomości, powinna dać odpowiedź czym się obecne zamieszanie skończy.
Bo stawiam, że skończy się tak, jak sobie prezes (zapalmy świeczkę) Wach wymyślił, a wiceminister (zapalmy świeczkę) Engelhardt przepchnął. Co prezes (wręczmy bukiet) Wasiak oraz wiceminister (wręczmy bukiet) Massel – zrealizują. Ponieważ nawet jakby chcieli, to nie mają innego wyjścia. Biorąc teoretycznie pod uwagę, że jakby prezes i wiceminister chcieli, to by mieli – na liście łosi zostają marszałkowie i ich urzędnicy…
Ponieważ nie jest wielką sztuką podpompowanie wyniku Przewozów Regionalnych w przyszłym roku. 150 milionów z Funduszu Kolejowego, które dostaną samorządy na organizowanie i dotowanie przewozów, obwarowanych jest opcją warunków, które może postawić minister właściwy do spraw transportu. Czyli będą to – mogę się założyć – warunki postawione przez PKP S.A.
A te są jasne. Przewozów Regionalnych ma nie być. Nawiasem mówiąc przewozów regionalnych (kto by ich nie wykonywał) – również. I albo samorządy w końcu to pojmą, albo wydadzą kolejne setki milionów, żeby to zrozumieć.
