Pozwoliłem sobie na chwilkę zadumy i refleksji...
Pamiętam ten wiersz z IV klasy liceum. Akurat dostaliśmy nowe podręczniki do języka polskiego w których już można było przeczytać o Miłoszu...
Który skrzywdziłeś człowieka prostego
Śmiechem nad krzywdą jego wybuchając,
Gromadę błaznów koło siebie mając
Na pomieszanie dobrego i złego,
Choćby przed tobą wszyscy się skłonili
Cnotę i mądrość tobie przypisując,
Złote medale na twoją cześć kując,
Radzi że jeszcze jeden dzień przeżyli,
Nie bądź bezpieczny. Poeta pamięta
Możesz go zabić - narodzi się nowy.
Spisane będą czyny i rozmowy.
Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy
I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta.
Czyż ten wiersz, napisany w 1950 roku przez Czesława Miłosza nie jest ponadczasowy? Czy historia nie zatoczyła koła...?
