Sierpień jest dla Polaków jednym z tych miesięcy, które szczególnie bogate są w rocznice wydarzeń, które odmieniły bieg historii nie tylko narodu, lecz również Europy. W dzisiejszych realiach rocznice te wpisują się w rozpoczętą kampanię wyborczą do parlamentu. Jednakże również okoliczności zewnętrzne, i to zarówno geopoltyczne jak i gospodarcze, w całej swej powadze nadają szczególny kontekst potrzebie wyciągnięcia wniosków. Tak, wyciągnięcia wniosków i działania... Kryzys ekonomiczny i perspektywa utraty wypłacalności kolejnych państw Unii Europejskiej, do której zmierzaliśmy jak do rajskiego ogrodu, przy niezbyt pozytywnie rokującej sytuacji polskiego budżetu i ograniczeniu rządzących do prowadzenia polityki piarowskiej, która realnych problemów nie zamierza nawet dotykać, nie stanowią optymistycznych okoliczności myślenia o przyszłości.
Jednakże aktualna sytuacja jest w znacznym stopniu konsekwencją decyzji i wyborów wielu Polaków. Nie tylko w formie takiego czy innego głosowania w kolejnych wyborach, choć to również ma pewne znaczenie. Dotykają nas przede wszystkim konsekwencje decyzji Polaków w zakresie ich osobistego wzięcia odpowiedzialności za swoją ojczyznę, to znaczy za przyszłość swych dzieci. Nie wystarczyło bowiem tego poczucia odpowiedzialności do budowy społeczeństwa obywatelskiego. Gdzie został utracony duch Solidarności? Trzydzieści lat temu, Polacy zdobyli się na odwagę wystąpienie przeciw tatalitarnej dyktaturze, nie z bronią, lecz z programem porządku społecznego. Dziś nie są w stanie wpłynąć na własnych wybrańców w ławach parlamentarnych, sejmikach, radach i fotelach wójtów i burmistrzów. W tej perspektywie nie należy oczekiwać, że nasze państwo i samorządy będą funcjonować sprawnie, że nasze zarobki pozwolą godnie utrzymać rodzinę i że Polska będzie miała większe znaczenie w Europie niż to które sprowadza się do uśmiechów satysfakcji i politowania Angeli Merkel, skądinąd tak upragnionych przez nasz rząd...
Na półtora miesiąca przed wyborami, należy postawić pytanie: co każdy z nas musi zmienić w swojej postawie żeby zmiany personalne po wyborach stały się sprzymierzeńcem rzeczywistej zmiany? A na taką rzeczywistą zmianę Polska czeka. Nie dostrzeże jednak tego ten, dla kogo estetyka telewizyjnych informacji jest większym problemem niż bezpieczeństwo jego państwa, jego własna emerytura i godne warunki życia dla jego dzieci.
