Długo oczekiwany projekt ustawy refundacyjnej zawiera wiele ważnych dla krajowego przemysłu farmaceutycznego rozwiązań. Wprowadzenie jednakowych cen w aptekach oraz zakaz niejawnego rabatowania z pewnością będą sprzyjać przejrzystości rynku. Jednak zawarte w ustawie rozwiązania fiskalne mogą zahamować rozwój krajowej branży farmaceutycznej.
Mając ograniczone i zbyt małe środki na zaspokojenie potrzeb zdrowotnych obywateli ministerstwo zdrowia ustala, że może wydać na refundację leków tylko 17% budżetu NFZ na świadczenia zdrowotne. Jeśli pacjenci zużyją więcej leków niż ministerstwo sobie założyło, zapłacą za to ich producenci, którzy – jakby nie patrzeć - będą finansować opieką zdrowotną w Polsce. Pomysł pionierski w Europie, bo po pierwsze nie trzeba się gimnastykować, aby budżet NFZ bilansował się, a po drugie można pacjentom refundować co się chce, bo i tak nie poniesie się żadnych finansowych konsekwencji.
W innych krajach UE w przypadku bardzo drogich leków producenci dzielą ryzyko finansowe związane z ich refundacją z ubezpieczycielami w ramach indywidualnych umów uzależniających cenę leku od wielkości sprzedaży.
Polska wersja tego rozwiązania nakłada obowiązkową kontrybucję i to przede wszystkim naprzemysł leków generycznych,czyli tych tańszych zamienników przynoszących budżetowi ogromne oszczędności.
Producent leku generycznego, którego sukces rynkowy przekłada się na oszczędności NFZ, bo jeśli więcej osób kupi tańszy zamiennik zamiast drogiego leku- wydatki na refundację będą niższe – zostaje ukarany, co w dłuższej perspektywie może doprowadzić do jego upadłości.
Do parlamentu wpłynęło aż 10 opinii prawnych najlepszych polskich konstytucjonalistów wskazujących na sprzeczność niektórych zapisów projektu ustawy z Konstytucją. Regulacje te mogą pogorszyć kondycję ważnej gałęzi polskiego przemysłu, a mianowicie produkcji leków.
