Słów o pojednaniu mamy już serdecznie dosyć. Tym bardziej kiedy wypowiadane są z pogardą, cynizmem i po to, żeby
przeprowadzać eksperymenty.
Dobrym przykładem na to, że premier i prezydent chcą pojednania politycznego byłoby potraktowanie z szacunkiem i powagą
apelu o powołanie Międzynarodowej Komisjidla zbadania przyczyn katastrofy smoleńskiej. Komisji, która miałaby szansę na zaufanie obywateli.
Byłby to wyraz szacunku nie tylko wobec wobec rodzin ofiar katastrofy, które dzisiaj wystosowały apel ale też wobec 300 tysięcy Polaków, którzy go poparli swoim podpisem.
Albo niech, na przykład spotka się z grupą parlamentarną, która chce wyjaśnienia katastrofy z 10 kwietnia. Taki gest.
Albo niech 10 listopada pójdzie na Mszę w intencji ofiar i razem z tymi, których woła teraz na dywanik, się pomodli. Taki mały gest.
Albo niech w telewizji powie „dziennikarzowi” M., żeby przestał publicznie pleść bzdury o zmianie proszków.
Jednym słowem, niech najpierw zrobi coś dobrego. Nie musi to być nic wielkiego. Jakis niewielki gest. To byłoby prawdziwe wyciągnięcie ręki do zgody.
Dlaczego jednak mam obawy, że apel rodzin będzie zbagatelizowany, albo wykpiony tak przez media, jak przez rządzących. Dlaczego mam obawy, że władców nie obchodzi głupie trzysta tysięcy oszołomów i gorsza część rodzin? Dlaczego mam obawy, że się nie spotka ani się pomodli?
Inne tematy w dziale Polityka
