Atak niezidentyfikowanymi bojowymi środkami chemicznymi na ludność cywilną mieszkającą na przedmieściach Damaszku przez dotychczas nieokreśloną stronę konfliktu w trwającej wojnie domowej w Syrii wywołał oburzenie przede wszystkim opinii publicznej na całym świecie i oczywiście rządów wiodących państw demokratycznych.
Konflikt syryjski jest konfliktem, w którym strona opozycyjna walcząca z dotychczas rządzącym establishmentem syryjskim jest siłą nieokreśloną, gdyż nie ma jednego przywódcy lub przywódców, kierującymi skoordynowanymi działaniami zbrojnymi całej siły opozycyjnej. To wszystko świadczy o swoistej specyfice politycznej krajów arabskich, gdzie podział klanowy jest nadal bardzo wyraźny i zazwyczaj jeden klan lub grupa o powiązaniach rodzinno – koligacyjnych rządzi pozostałymi klanami lub grupami społecznymi. Mentalność bliskowschodnich „narodów” jest specyficzna i pojęcie demokracji oraz praworządności jest bardzo inne niż społeczeństw zachodnich.
Syria jest przykładem kraju w którym podstawą zdobycia władzy są walki wewnętrzne pomiędzy rządem i różnymi grupami interesu, o czym świadczą także walki wewnętrzne pomiędzy rozdrobnionymi grupami tzw. opozycji, przy wyraźnym udziale „graczy zewnętrznych” – krajów zachodnich w tym w szczególności Izraela. Syria to także państwo, które wraz z innymi krajami bliskowschodnimi była nastawiona antyizraelsko i prowadziła politykę czynnej walki z Izraelem, a więc obalenie tzw. reżimu Baszszara al-Asada jest pozytywne dla Izraela, gdyż „rozdrobniona politycznie” Syria to wyeliminowany z gry następnego przeciwnika Izraela.
Przypadek wkroczenia wojsk interwencyjnych państw zachodnich do Syrii będzie świadczył o bezsilności ONZ i wypełnianiu planu rzucenia na kolana Syrii przez „graczy zewnętrznych”. Znając dotychczasowe osiągnięcia z procesu demokratyzacji państw arabskich np. Iraku, Libii, Egiptu, Tunezji to Syria jak jej poprzednicy zostanie pozostawiona w późniejszy stanie sama sobie, pogrążona w wewnętrznym chaosie, który może wybuchnąć ze zdwojoną siłą otwierając bliskowschodnią puszkę Pandory wciągając w swoje objęcia, strategiczne z punktu widzenia producentów surowców energetycznych, kraje bliskowschodnie z przekroczeniem jak dotychczas psychologicznej granicy w zakresie nie stosowania bojowych środków chemicznych.
„Majstrowanie” w konflikcie syryjskim przez kraje zachodnie i Izrael przy czynnym udziale Rosji i Chin tylko może pogłębić konflikt i doprowadzić do ogólnej destabilizacji w regionie, co będzie miało dalekosiężny wpływ na gospodarkę światową i wyraźne pogłębienie kryzysu finansowego. Natomiast niesienie demokracji „na bagnetach” przez kraje zachodnie w postaci zbrojnych ”interwencji” dla krajów arabskich, tak jak Rosja sowiecka niosła władzę ludową dla całego świata, może doprowadzić do krachu demokracji w pojęciu zachodnim i spowodować tragiczne w skutkach następstwa dla całej geopolityki.
