W poprzednim odcinku:
„Jątrzy i dzieli” – wskazując na telewizor mówi Prolakowa do męża – „Sam se popatrz, zero wstydu. Ta smutna mina, czarny, bozbawiony weselszych akcentów strój. A przecież żałoba się już skończyła. Wiem co mówię, bo wszyscy przecież do normalnej ramówki wrócili, a w radiu nie ma rzępolenia. Nie można tak żerować na najniższych uczuciach ludzi prostych, którzy nie pojmują złożoności wielowarstwowej traumy tragedii która nas dotkła już tak dawno, a nie jak by chcieli wczoraj.”
„Tak, to przekaz podprogowy” – odkładając Gazetę Wyborową odpowiada Stefan – „Korzystając z okazji media zdominowane przez wiadomą opcję budzą uśpione demony szowinizmu i ksenofobi pseudopatriotycznej i zaściankowej. Patrz jak milczy bezczelnie i wymownie. Co mu chodzi po głowie? Knucie pewnie tylko, żeby kandydata tłamszonej zewsząd inteligencji niezależnej zdyskredytować. Nie dajemy się jednak. Sondaże wskazują na rosnącą samoświadomość naszego społeczeństwa obywatelskiego. Chcemy prezydenta dystyngowanego i wysokiego.”
W bieżącym odcinku:
Dzwoni siostra Stefana.
„Widzieliście tę bezczelność? Namolni domokrążcy, zbierali podpisy od każdego dla pustego efektu marketingowego, ale my się nie damy na to nabrać.” –nieprzerywając monologu zmienia nagle temat – „Gdyby był człowiekiem honoru, zapuściłby wąsa. Każdy tak zrobiłby na jego miejscu, daję słowo.”
„Dlaczego?” – nieudając zaskoczenia pyta Prolakowa – „Przecież wtedy upodobniłby się do kandydata naszego, którego wąs jest symbolem stateczności i wywodzenia się z patriotycznej szlachty, która od pokoleń poświęca się dla Ojczyzny. Nie rozumiem tego.”
„Oh przestań” –odpowiada siostra Stefan – „Wzbij się na moment ponad schematy myślowe. Czy nie widzisz, że bez wąsa jest podobny do brata, prezydenta poprzedniego? Tym samym wywołuje skojarzenia pozytywne u ludzi prostych zmanipulowanych podprogowymi transmisjami z pogrzebu. Ci sami o tym nie wiedzą, a myślą, że on to tamten. To chytry zabieg pijarowy”
Urażona, że nie wzbiła się od razu ponad schematy myślowe Prolakowa odpowiada zaczepnie i przekornie: „Ale on przecież od dawna nie ma wąsa. Gdyby go zgolił, to co innego. Czy jesteś pewna tego?”
„Nie, no, naprawdę” – tym razem dotknięta powątpiewaniem jest siostra Stefana – „chodzi o zasady i pewien symboliczny gest pojednania. Wyjście naprzeciw żywotnym oczekiwaniom społecznym. Powiedzenie miastu i światu: „Tak, jestem podobny do brata, nie ukrywam więcej tego. Żeby jednak was nie mylić zapuszczam teraz wąsa. Pokażę, że jestem inną podstawową komórką społeczną, przeszłość odcinam grubą kreską wąsa sumiastego…"
„Tak, teraz rozumiem”– wchodzi w słowo Prolakowa – „W ten sposób pokazałby wszystkim że nie żeruje na najniższych instynktach społecznych i nie wciąga ofiar do kampanii czyniąc ją brudną i z gruntu nieuczciwą. Ale czy stać go na to?
„No właśnie” –kontynuuje żona Stefana olśniona - „Przecież jeżeli nawet nie sumienie, to na pewno doradcy musieli mu powiedzieć, że zapuszczenie wąsa jest jedynym i w naturalny sposób narzucającym się sposobem odcięcia się od podejrzeń o wykorzystywanie tragedii do celów marketingowych. Oh, to straszne, widziałam go przecież dzisiaj w telewizji. Ma gładką twarz! Bezgraniczna jest ta podłość jego!”
W następnym odcinku:
Żona Stefana prosi go, by zapuścił wąsa. Mówi: „W ten sposób zamanifestujesz swoje poparcie dla naszego kandydata. Pokażesz, że los ojczyzny nie jest ci obojętny. Będziesz żywą reklamą, obywatelem zaangażowanym.”
Stefan zapuszcza wąsa i rozkładając w pracy Gazetę Wyborową mruga z nad niej porozumiewawczo do kolegów z działu. Ci są zdziwieni i gdy pytająco wzruszają ramionami wyjaśnia, że ten wąs jest symbolem jego poparcia dla kandydata elit. Zachowanie odwracających się na pięcie i wychodzących szybko z jego biura znajomych tłumaczy sobie ich zachwytem i chęcią natychmiastowego przyłączenia się do akcji. Jest wzruszony.
U sąsiadów na dole słychać chichot. To Ambroży smyra Szczepana wąsem za uszami.
