"Polaków rozmowy o polityce", fragment wywiadu z Jarosławem Kaczyńskim, rozmawia Jan Osiecki:
Czym dla pana jest polityka?
Już od dzieciństwa chciałem być politykiem. Najpierw, jak to dzieci, uważałem, że wszystko jest do zrobienia, wystarczy tylko chcieć. Z tego punktu widzenia osiągnięcie celu wydawało się banalnie proste. Kiedy przybyło kilka lat, zacząłem patrzeć na świat bardziej realistycznie, zrozumiałem, że sama chęć nie wystarczy, a przede wszystkim nie wyobrażałem sobie, że mogę być politykiem w komunizmie.
(…)
To znaczy, że przyszłość zaplanował pan sobie już podczas zabaw na Żoliborzu. Tam z kolegami bawił się pan w rząd. Tylko role były odwrotne, to pan był prezydentem, a premierem pana brat.
Owszem, była i taka zabawa. A wcześniej, w pierwszych podwórkowych zabawach, stworzyliśmy monarchię – królem został nasz starszy kolega Jacek Jackiewicz, hetmanami zostaliśmy razem z bratem.
Ewolucja od monarchii do demokracji parlamentarnej?
Mieliśmy wiele zabaw związanych z polityką i władzą. Powstała też powieść o polityce, cały zeszyt zapisałem. To było jeszcze w dzieciństwie, powieść była o dziejach naszego „królestwa”, czyli ulicy Lisa-Kuli (nazwę zmieniono dopiero w 1959), które walczyło z konkurencyjnym, czyli tak zwaną Trójką (chodzi o dom przy pl. Inwalidów 3 – przyp. J.O).
To było na poważnie?
Biliśmy się na poważnie na kamienie, tak jak to wtedy w Warszawie bywało. Na poważnie o polityce zacząłem pisywać (nieczęsto) wiele, wiele lat później. I nie były to powieści.
Mam wrażenie, że poważnie pan do tego podchodził. Słyszałem od jednego z profesorów, że kiedy pracował pan w bibliotece na Uniwersytecie Warszawskim, jeden z pracowników zapytał, jak długo zamierza pan tu pracować. W odpowiedzi usłyszał: „Aż przejmę władzę”.
W Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego zacząłem pracować w czasie stanu wojennego. Musiałem, bo skończyła mi się pensja z Solidarności, a z podziemia pieniędzy jeszcze nie dostawałem. Wtedy właśnie przyszła koleżanka, z którą wcześniej pracowałem w zakładzie badań szkolnictwa wyższego, i zapytała, jak długo zamierzam tu pracować. I rzeczywiście, powiedziałem jej, że do przejęcia władzy. Tyle że to było już w 1982 roku i o możliwości obalenia komunizmu myślałem inaczej niż w dzieciństwie. Już od lat siedemdziesiątych byłem przekonany, że należę do pokolenia, które dożyje końca komunizmu.
(…)
Czuje się pan spełnionym politykiem? Doszedł pan do funkcji premiera. Szef rządu ma znacznie większą władzę niż prezydent, więc to chyba ukoronowanie kariery politycznej.
Jak mówią pracownicy Biura Ochrony Rządu, premierów było wielu, a prezydentów się pamięta (śmieje się). Zresztą BOR-owcy w rozmowach przyznają, że największy prestiż to praca w ochronie prezydenta. Coś pewnie w tym jest. Prezydent niewątpliwie ma mniej władzy, ale ma za to wyższą pozycję międzynarodową i większy prestiż niż premier.
Od dziś publikujemy fragmenty książki Jana Osieckiego „Polaków rozmowy o polityce”. Zapraszamy do dyskusji, prosimy o uwagi i komentarze.
Dziś (28.09) o 20.00 fragment wywiadu z Grzegorzem Schetyną.
Informacja o książce:
