Trzy tygodnie temu pisałam o Dniu Otwartych Drzwi Krakowskich Muzeów i wspominałam, że wybieram się na wystawę monograficzną Olgi Boznańskiej. Udało mi się ją zobaczyć i uważam, że jest ogromnym sukcesem.
Pierwszym dziełem na wystawie jest autoportret artystki. Nieupiększona, spokojna, pewna siebie patrzy na gości, jakby mówiła: "To ja i moje obrazy, z których jestem dumna." Rzeczywiście jest powód do dumy. Zwiedzający uśmiecha się mimowolnie z zadowolenia i przyznaje: to są dobre obrazy.
Największe wrażenie robią portrety. To nie są dzisiejsze zdjęcia, które powstają w kilka sekund i utrwalają postaci w sztucznych, przybranych na tę chwilę pozach. Na portretach Boznańskiej nie ma wdzięczenia czy puszenia się ani uśmiechów od ucha do ucha. Nie przesadzałabym mówiąc, że Boznańska potrafiła odmalować charakter modeli, nie znała ich przecież wszystkich tak dobrze. Mimo to potrafiła przedstawić ich żywych. Można byłoby porównać ludzi zwiedzających wystawę (a kiedy tam byłam, musiało być ponad dwustu gości na raz) i tych z portretów: każdy zdecydowanie różni się od innych wyglądem i charakterem, pozycja społeczna nie wybija się na pierwszy plan, wszyscy skupieni, pochłonięci swoimi myślami i dość naturalni. Choć malowideł jest mnóstwo, to ich oglądanie naprawdę zajmuje, a każde kolejne dzieło wzmaga zachwyt nad talentem Boznańskiej.
Myślę, że naprawdę warto pójść do Gmachu Głównego Muzeum Narodowego i że wystawa będzie się podobać. Czasu na zwiedzanie nie ma niestety zbyt dużo, bo otwarta będzie tylko do 1. lutego 2015r. Bonusem dla zainteresowanych może być nieodległy dom, gdzie mieściła się pracownia artystki (ul. Piłsudskiego 21).
