Obserwując współczesną popkulturę, nie sposób pominąć zjawiska medialnego na miarę Harry’ego Pottera, czyli sagi „Zmierzch” (Twilight), napisanej przez Stephenie Meyer.
Określiłam „Zmierzch” jako zjawisko medialne, ponieważ w jego skład wchodzą cztery powieści:„Zmierzch”, „Księżyc w nowiu”, „Zaćmienie”, „Przed świtem”; filmy - ekranizacje dwóch pierwszych części, ale nie wątpię, że sfilmowane zostaną wszystkie; soundtracki - aż trzy do jednego filmu, oraz ogromna liczba stron internetowych poświęconych serii, z prężnie działającą stroną samej autorki na czele.
Fabuła kręci się wokół nietypowego związku siedemnastoletniej Belli i wampira Edwarda. Początkowa niechęć, przeplatająca się ze wzajemnym zainteresowaniem czysto fizycznym, przeradza się w wielką miłość. Co prawda Edward i jego rodzina są „wegetarianami” – piją tylko krew zwierzęcą, nie zmienia to jednak faktu, że związek młodych budzi spore kontrowersje. Sytuację komplikuje jeszcze zakochany w Belli przyjaciel, który okazuje się być wilkołakiem.
Pojawia się motyw zwaśnionych rodów (wilkołaki i wampiry) i zakazanej miłości rodem z „Romea i Julii”. Nasuwa się także skojarzenie z „Piękną i Bestią”, bo Edward, choć zjawiskowo piękny, jest jednak potworem. Mamy więc nawiązanie do dwóch bardzo popularnych historii o miłości. Jeśli dodamy do tego niepozorną bohaterkę, z którą przeciętna dziewczyna może się utożsamiać i prawie idealnego bohatera, trudno się dziwić, że „Zmierzch” zawładnął wyobraźnią milionów dziewcząt na całym świecie.
Pomimo dość banalnej fabuły i niedociągnięć pisarskich, książki potrafią skutecznie zatrzymać uwagę czytelnika. Jest to lekka i przyjemna lektura.
Film jest utrzymany w mroczno-lirycznym klimacie z elementami grozy. Nie jest to kino wysokich lotów, ale mieszczące się w granicach „rozrywki”.
Polecam muzykę ze ścieżki dźwiękowej, na której znaleźli się tacy wykonawcy jak Muse, Iron&Wine, Mutemath czy The Black Ghosts.
