Czy sięgnęliśmy już dna?
Obawiam się że niestety nie.
Ostatnie przypadki które były już na tym blogu, oraz na większości innych skomentowane, są tylko potwierdzeniem pewnej tendencji. Która już dawno weszła do języka publicznej debaty w Polsce.
Kto jest głośniej, kto jest wyraźniej, kto bardziej szokuje, ten się sprzedaje w mediach. A jak wiedzą wszyscy chyba media to klucz do ludzkich umysłów.
Uderza mnie jednak to, że tylko tyle wystarczy by zaistnieć.
wspominany dziś już przez mnie Jerzy Urban, zaczął od szokowania i tak pozostał już na zawsze na polskiej scenie medialno-politycznej. Oczywiście w jego wyrażaniu swoich myśli, obelgi i wulgarny język stanowią, meritum jego wypowiedzi.
Poseł Janusz P, także zaczynał od mniej lub bardziej udanych lub potrzebnych akcji happeningowych. Szokował, rzucał obelgi, obrażał. Przyznać muszę mu że niektóre osądy i akcje w jego wykonaniu były jak najbardziej ze szlachetnych pobudek, jednak jak wyszło, wszyscy wiedzą.
Dziś Janusz P stara się odejść od łatki przyszytej mu, właściwie przez jego samego. Ale to nie łatwe, bo jak ktoś raz pokazał że potrafi szokować nie pozbędzie się tego, po poza bycia poważnym się nie sprzeda.
I można tak wymieniać i wymieniać i wymieniać...
Bardzo Ciekawy przypadek to Kuba.W
Człowieka szanuję i rozumiem że wiele z jego akcji i wypowiedzi, robionych jest po to aby ten obraz Polskiego chama właśnie wykpić, niestety ciężko przebić się przez ściane niezrozumienia.
Dziś chcemy i potrzebujemy normalności, jednak ciężko jej gdziekolwiek szukać.
Czytelnicy... Chamiejemy??
