Dziś jest dzień upadku wiary w cokolwiek. Ból jaki mnie przeszył gdy zobaczyłem tabliczkę wieszaną na Pałacu Prezydenckim i ten tekst który zniszczył jakąkolwiek nadzieję na upamiętnienie ofiar katastrofy smoleńskiej jeszcze nie minął. Kiedy minie i czy w ogóle trudno powiedzieć.
To co się wydarzyło dzisiaj i komentarze jakoby było to uczciwe i godne upamiętnienie ofiar. Ta kpina ze społeczeństwa oczekującego tablicy z listą nazwisk. Kpina z pamięci o ofiarach tej tragedii. Czy da się to jakoś usprawiedliwić?
Przyszła mi do głowy myśl że może nasz Prezydent ma swoistą pomnikofobię? Nie jest w stanie przezwyciężyć niechęci do budowy pomników, tablic czy obelisków. Tak mógłbym to uznać w jakimś stopniu za usprawiedliwiające częściowo.
Zdaję sobie sprawę że nikła to była nadzieja. Jak bardzo bezzasadna okazało się po przeczytaniu artykułu po którym już nie zasnę snem spokojnym. Ten ciąg literkowych robaczków sprawił że prezydentura tego pana stała się dla mnie obywatela upokorzeniem i niczym więcej.
Bronisława Komorowskiego stać na to żeby wspierać (jeszcze jako marszałek sejmu) budowę pomnika upamiętniającego najeżce naszej ojczyzny. Wspierał a może i wciąż wspiera budowę pomnika upamiętniającego 22 żołnierzy armii bolszewickiej która najechała nasze ziemie w 1920 roku. Rozumiał bym szacunek dla żołnierzy. Śmierć zawsze należy uszanować.
Tym bardziej dzień dzisiejszy jest dla mnie bolesny. Bronisława Komorowskiego stać na wspieranie tych którzy byli obcy na naszej ziemi. Przyszli zabijać naszych braci. Chwalebna troska i szacunek.
Tak właśnie bym myślał i oceniał. Niestety po tym co muszę oglądać. Tych chamskich próbach zatarcia wszelkiego śladu po poprzedniku. Poświęceniu pamięci o kolegach i współpracownikach.
Oto on Bronisław Komorowski. Człowiek którego stać na stawianie pomników 22 najeźdźcom, nie stać natomiast na upamiętnienie 96 rodaków którzy zginęli pełniąc obowiązki wobec naszego państwa.
