Weganie, wegetarianie i obrońcy zwierząt dawno nie byli tak tłumnie protestujący jak ci zgromadzeni na dzisiejszym Marsz (NIE)Milczenia , apelującym o powstrzymanie przemocy wobec zwierząt. Jeden z przemawiających powtarzał wciąż o 600 mln zwierząt głównych gatunków hodowlanych zabijanych corocznie w Polsce. Gdy przechodziliśmy koło restauracji Gesslerów, padło o morderstwie w karcie dań, kaźni zwierząt w restauracyjnym menu.
W Polsce życie weganina czy wegetarianina jest ciężkie. Gdziekolwiek za zachodnią granicą zwykle nie ma żadnego problemu choćby na publicznych bankietach (potrawy sa oznaczone karteczkami, które są wegetariańskie, a które wegańskie). W Polsce w taki sposób serwuje się jedynie na bankietach organizacji i instytucji ekologicznych, a i tak tylko tych nierządowych.
Nigdy nie spotkałem braku opcji wegetariańskiej w niemieckich stołówkach uniwersyteckich, gdzie stołowałem się tysiące razy. Opcja wegetariańska to absolutny standard i normalność, zresztą liczbowo niekiedy sprzedawano więcej dań wegetariańskich niż tych z mięsem. Wszelkie uczelniane bankiety, a przeżylem ich setki, zawsze miały stosowne opcje. W Wielkiej Brytanii zaś uczelnianym standardem była jeszcze opcja wegańska, o którą w RFN było trudniej.
W Polsce kwitną uprzedzenia i stereotypy na temat diety wegetariańskiej i wegańskiej. Wciąż zdarzają się lekarze głoszący opinie przeczące dorobkowi nauki w tych kwestiach. Media, szczególnie konserwatywne obyczajowo, roją się od uprzedzeń, i wysoką pozycję w nich zajmują rozmaici kulinarni konserwatyści.
Rewolucje czasem zaczynają się na talerzu. Gdy zmienimy dietę, sądzę że zmieni się poziom naszej empatii, zdolności współodczuwania. Kiedyś, kilkanaście lat temu spróbowałem diety bez mięsa i moje życie uległo dość znacznej zmianie. Sądzę ze poprawiłem moje zdolności emocjonalne. Nie wyobrażam sobie "życia mięsnego", jedzenie mięsa postrzegam dziś jako jedzenie zwłok. Zapach gotowanego mięsa napawa mnie obrzydzeniem (to gotowanie trupów). Odwracam oczy kiedy przechodzę obok rzeźnika.
