Oglądnąłem właśnie film Artura Żmijewskiego wyświetlony w sali jednego z warszawskich muzeów. Artur mówi że było to jego prywatne śledztwo w tej sprawie, i zaznacza że nie jest on obiektywny. Realizator pytał się jakichś Rosjan, którzy końcówkę owego lotu wiedzieli. Uchwycił sceny sprzed pałacu, owej szamotaniny, krzyków, przepychaniny i zamieszek nad którymi unosiło się kilka wielkich, dzierżonych przez protestujących- krzyży.
Mam wrażenie że ludność Polski dzieli się dziś na Polaków i Polaków mniej wychowanych. Film Żmijewskiego uchwycił niezwykle emocjonujące momenty, pokazał "jedynych prawomocnych Polaków", zamieniających godło kraju- orła- na krzyż, jako główny symbol narodu, co zresztą deklaruja w filmie, także osoby wypowiadające się w imieniu związku wyznaniowego tych ludzi. Pokazany jest kapłan tego związku wyznaniowego domagający się walki o krzyż, przemawiając w miejscu kultu tych ludzi. Innowierca żyjący w Polsce nie za bardzo wie: czy pod pałacem prezydenckim i na Placu Defilad powinien ustawić także symbol własnej religii (w drugim przypadku- symbol gigantyczny), czy też nie powinno być tam żadnego symbolu.
Pro-wolnościowy innowierca sądzi że oczywiście każdy ma nienaruszalne prawo ustawić symbol swojej religii w dowolnym miejscu, w ramach demonstracji, wyrażenia swoich poglądów. Ale ustawienie takiego symbolu na stałe, czego dokonano pod pałacem prezydenckim, wydaje się naruszeniem zasad wychowania, wychowania w tolerancji dla innych, dla tych którzy dany symbol wyznaniowy niekoniecznie przedkładają nad symbol swojej własnej drogi duchowej, czy też swojego własnego kraju. Sądzę że jest to problem sfery wychowania, wyczulenia na pewne społeczne faux-pas. To o wychowaniu tych ludzi powinniśmy mówić.
Pan Klata w dyskusji odbywającej się w Muzeum Sztuki Nowoczesnej wypomniał, że tego typu "duszne" dyskusje, "duszna" atmosfera wobec innowierców, albo osób o odmiennym światopoglądzie... Że ta dyskusja o krzyżu przed głównym publicznym gmachem uniemożliwia kontrolę władzy wielu organizacjom obywatelskim, w dużej mierze skupiającym osoby o różnorodnym poglądzie. Polska opinia publiczna zajmuje się sporami wyznaniowymi i rozdrapywaniem głębokich podziałów, istniejących w każdym nowoczesnym społeczeństwie, zamiast zajmować się patrzeniem politykom na ręce. Jest to dowód braku wartości. Wartości te są składową otoczenia instytucjonalnego potrzebnego np. do rozwoju gospodarczego.
